Układ krążenia cz.2

Układ krążenia Cz.2

Zakrzepowe zapalenie żył.

Na wypadek zatorów powstałych w żyłach, a zwłaszcza w płucach oraz silnych bólach nóg, trzeba niezwłocznie wezwać lekarza. Równocześnie należy stosować kurację ziołową, jako pomocniczą.

Po 50 g.

Ziele nawłoci.

Ziele jemioły.

Liść ruty.

Ziele serdecznika.

Kwiatostan głogu.

Kwiat wiązówki.

Kora wierzby.

Kwiat bzu czarnego.

Liść brzozy.

Pić 3 razy dziennie po szklance przed posiłkiem.

Żylaki goleni.

Żylaki na nogach to udręka kobiet. Podłożem tej choroby jest najczęściej niewydolność krążenia oraz praca wymagająca długiego stania. Często dobre wyniki daje kuracja ziołowa. Otwarte i krwawiące żylaki są trudne do zlikwidowania. Jeszcze najskuteczniejszym lekiem na krwawiące żylaki jest maść propolisowa, z braku jej maść żywokostowa. Smarować obrzeża rany i lekko zabandażować.

Po 50 g.

Ziele szanty. (Hb. Marrubii)

Ziele krwawnika.

Ziele rdestu ptasiego.

Kora kasztanowca.

Kora wierzby.

Liść podbiału.

Kwiatostan głogu.

Owoc róży.

Ziele jemioły.

Pić 2 razy dziennie po szklance przed posiłkiem. Stosować również następujące kompresy:

Po 50 g.

Kora kasztanowca.

Kłącze tataraku.

Liść podbiału.

Koszyczki arniki.

Ziele drapacza.

Wszystkie te zioła zmieszać razem i każdorazowo brać pięć łyżek tej mieszanki, zalać litrem wody, gotować 10 min.,odstawić na 30 minut, przecedzić nasączyć tym odwarem czystą szmatkę, którą należy okładać nogi. Zmieniać i tak długo robić kompresy aż wyczerpie odwar. Robić to wieczorem.

Żylaki odbytu.

Guzy suche lub krwawiące na kiszce odbytowej są nieco inną forma żylaków, z tą tylko różnicą, że bardziej bolesne i mocno niewygodne. Likwidowanie hemoroidów zabiegiem operacyjnym lub wkładanie czopków do odbytnicy jest zawodne. Można je wyleczyć jedynie ziołami i metodą następującą: 3 łyżki siemia lnianego zalać 1/2 litra wody, gotować 10 minut (wrzenie).Po zdjęciu z ognia wlać do odwaru 4 łyżki świeżego mleka, zmieszać, nasączyć watę i przykładać do kiszki stolcowej nad miednicą aż do wyczerpania odwaru. Robić to wieczorem.

Po 50 g.

Kora kruszyny.

Kwiat tarniny.

Liść melisy.

Liść mięty pieprzowej.

Koszyczki rumianku.

Ziele tasznika.

Ziele krwawnika.

Ziele rdestu ostro gorzkiego.

Owoc kopru włoskiego.

Pić 2 razy dziennie po szklance rano i przed kolacją.

Zapalenie mięśnia sercowego.

Po 50 g.

Owoc jarzębiny.

Owoc róży.

Korzeń lubczyku.

Ziele serdecznika.

Kwiatostan głogu.

Kwiat tarniny.

Liść melisy.

Ziele krwawnika.

Ziele nostrzyka.

Pić rano przed kolacja po 1/2 szklanki. Przed samym śniadaniem rozpuścić łyżeczkę miodu w szklance herbaty lub mleka i wypić. Tak przez 3 tygodnie potraktować.

Dychawica sercowa.

Nie wolno zapominać o zasadzie, że każde zaburzenie serca wymaga natychmiastowej pomocy lekarskiej i dodatkowego zbadania choroby. Potem dopiero można zabrać się do odpowiedniego leczenia. Dokładne stosowanie ziół najczęściej daje dobre wyniki.

Po 50 g.

Ziele nawłoci.

Ziele serdecznika.

Ziele srebrnika.

Ziele krwawnika.

Strąk fasoli.

Znamię kukurydzy.

Korzeń kozłka.

Kwiatostan głogu.

Ziele macierzanki.

Pić 2-3 szklanki dziennie. Przed spaniem nacierać plecy i piersi

Nerwica serca.

Wszelkiego rodzaju nerwice, również nerwicę serca najskuteczniej się zwalcza nie środkami psychotropowymi, lecz psychoterapią bez lekową. Jeśli na kogoś wpływa dobrze towarzystwo, musi

dobrać sobie grono przyjaciół o optymistycznym usposobieniu i śród nich szukać od czasu do czasu uspokojenia. Na odwrót, jeżeli dany osobnik najlepiej się czuje w samotności, nie pozostawać w niej bezczynnie, lecz musi się czymkolwiek zająć. Lekką pracą fizyczną, czytaniem odpowiedniej lektury , pozostawać często wśród przyrody, w lesie, w ogrodzie, czy na łące. Przeprowadzać ćwiczenia oddechu w ten sposób – w lecie po przebudzeniu się rano, wstać z łóżka, stanąć przy otwartym oknie, stopy maja być przytulone do siebie, stać prosto, obie ręce położyć na szczycie głowy (jedna na drugiej). Teraz nosem wciągać powietrze do maksimum, zatrzymać je licząc w myślach do 15, ręce zdjąć z głowy, spuścić w dół, powoli całym korpusem zginać się w dół wydychając powietrze, także do maksimum. I tak trzy razy. Potem się położyć bezwładnie na 5 minut i wstać. Codziennie uprawiać to przez 9 dni.

Po 50 g.

Szyszki chmielu.

Kwiat lawendy.

Ziele serdecznika.

Liść melisy.

Kwiatostan głogu.

Liść mięty pieprzowej.

Korzeń kozłka.

Kwiat tarniny.

Koszyczki rumianku.

Ziele macierzanki.

Ziele srebrnika.

Pić 3 lub 2 razy dziennie po szklance przed posiłkiem.

Dla przypomnienia: jest wiele chorób towarzyszącym zaistniałym chorobom. Choroby reumatyczne rodzą jakby samoistnie choroby serca, a niewydolność nerek powoduje nadciśnienie.

W takich sytuacjach trzeba leczyć obie choroby równocześnie, głównie jeśli chodzi o leczenie ziołowe. W przypadku np. zapalenia nerek występuje zbyt podniesione ciśnienie tętnicze, trzeba pić w jednym dniu zestaw na nerki, a w drugim zaś dniu zestaw na nadciśnienie. I tak na przemian .  

Jeszcze raz o ziołach część 1

JESZCZE RAZ O ZIOŁACH

Ażeby móc skutecznie leczyć się ziołami trzeba je posiadać. Niestety z każdym rokiem maleje ich asortyment w składach zielarskich. Skoro zioła są coraz trudniej osiągalne w aptekach trzeba przynajmniej te podstawowe zbierać samemu. Należą do nich: tysiącznik, jaskółcze ziele – glistnik, liść orzecha włoskiego, kwiat nagietka i kwiat słonecznika. Większość ziół używa się w całości, określając je jako herbata, z innych do celów leczniczych używa się kwiatów, liści, owoców, korzeni, kory. Zbieranie ziół – liści i kwiatów - muszą poprzedzać trzy dni słoneczne. Zbierać je należy około godz. 15.00, bo wtedy posiadają najwięcej olejków eterycznych oraz substancji leczniczych. Zioła trzeba suszyć w cieniu, najlepiej na strychu, rozłożone na czystym papierze.

Należy przypomnieć, że przy zbieraniu kwiatów zrywa się u niektórych roślin cały kwiat, jak głogu, róży, rumianku, malwy, u innych zaś tylko płatki – nagietka, słonecznika kupalnika itd.

Dla przykładu: szałwie można nazwać zielem cesarskim, ponieważ cesarz Karol Wielki nakazał ja uprawiać każdemu, kto posiadał ogród. Dawniej szałwia była używana do higieny osobistej, żołnierze zaś leczyli nią rany. Jest środek mocno dezynfekujący, skuteczny na rany, ropniaki, zapalne ogniska wewnętrzne. Ma też dobroczynne działanie wewnątrz naszego ustroju: neutralizuje nadmierne poty, zwłaszcza u gruźlików, usprawnia przewód pokarmowy, zwiększa wydajność mleczną u matek karmiących, wzmacnia w pewnym stopniu cały organizm.

Tysiącznik, używany jest na nieżyt pokarmowy. Musi być umiejętnie i ostrożnie stosowany ponieważ przedawkowany uszkodzić żołądek i wątrobę.

Pokrzywa, zawiera oprócz żelaza, kwasu mrówczanego, liczne sole mineralne, karoteny, wit. C,

cały szereg innych substancji aktywizujących i regenerujący cały organizm. Dlatego pokrzywę stosuje się w połączeniu z innymi ziołami na bardzo wiele schorzeń, a zwłaszcza na anemię i wycieńczenie organizmu.

Innym ziółkiem, można nazwać cudowny jest pietruszka. Nie leczy bezpośrednio jakiejś choroby, lecz uodparnia organizm przed zapadalnością na wszelkie schorzenia oraz daje niebywałą tężyznę życia i długowieczność. Pietruszka powinna być spożywana na surowo.

Czarna borówka, niektórzy nazywają ją czarną jagodą. Odświeża nasz organizm, oczyszcza i odmładza. Reguluje przemianę materii, trzyma w równowadze florę bakteryjną jelit, normalizuje pracę żołądka.

Dzika róża, ze wszystkich owoców, jakie rosną na terenie naszego kraju ma najwięcej chyba wartości odżywczych, a ponadto zapobiega wszelkim chorobom. Wskazane jest spożywanie powideł z owoców róży i picie herbaty z jej płatków.

Czosnek i cebula, od zamierzchłych czasów te dwa gatunki owocu ziemnego znane były jako pokarmy. Początkowo elita społeczna używała czosnku, plebs zjadał cebulę. Później odwrotnie.

Spożywanie czosnku po 40-tce, zabezpiecza w dużym stopniu przed sklerozą i jej następstwami oraz osłabieniu całego organizmu. Brać zwykle 3 średniej wielkości ząbki czosnku, poszatkować na drobne cząsteczki i kłaść na na chleb, posmarować masłem i spożywać przed kolacją przez miesiąc. Po miesiącu zrobić przerwę tygodniową i kontynuować kurację.

Cebulę, winni spożywać wszyscy, zwłaszcza w zimie i przynajmniej co trzeci dzień, dużą cebulę lub dwie średnie pokrajać na plasterki, posolić, polać oliwą lub olejem, przykryć na godzinę i spożywać przed obiadem lub kolacją. Cebula jako lek jest najskuteczniejszym środkiem na wrzody i czyraki. Obraną ze skórki cebulę upiec w całości, zmiażdżyć na papkę, włożyć w bandaż, w którym owijamy wrzód. Po 8 godzinach zdjąć bandaż, a ranę obmyć ciepłym odwarem rumianku. Wrzód pęka, wyrzuca ropę i szybko się goi.

Grzyby, choć mało cenione są wielkim dobrodziejstwem dla Europy. Dzielimy je na 5 klas. Nam chodzi jedynie o grzyby wyższej klasy, do której zaliczamy botanicznie workowce i podstawczaki.

Tych ostatnich jest około 20 000. Do tej grupy należą przeważnie grzyby kapeluszowe. Grzyby mają wielkie wartości smakowe, lecz także spore walory odżywcze, antychorobowe i bakteriobójcze. Są to pokarmy zawierające w sobie substancje antybiotyczne działające bez skutków ubocznych.

UKŁAD KRĄŻENIA

Dla przypomnienia: serce, to gigantyczna pompa ssąco-tłocząca, pracująca bez przerwy przez 80 lat i więcej. W ciągu godziny serce ludzkie przetłacza blisko 400 l krwi, w ciągu zaś doby około 100000 l. Jest ilość równa pojemności wagonu cysterny. W ciągu 70 lat życia człowieka przepompowuje około 250 000 000 l, i to wszystko to małe serce. Do jej przewiezienia trzeba byłoby użyć około 250 pociągów po 100 wagonów- cystern. Gdyby pracę serca wykonywaną przez 70 lat życia człowieka skoncentrować na jeden punkt, to ta praca, byłaby zdolna wynieść człowieka na księżyc.

Osłabienie mięśnia sercowego

Po 50 g.

Ziele serdecznika.

Kwiatostan głogu.

Owoc głogu.

Korzeń lubczyka.

Korzeń kozłka.

Liść melisy.

Owoc róży.

Liść pokrzywy.

Kwiatostan kocanki.

Pić 3 razy dziennie po szklance przed posiłkiem. Odbywać częste spacery na wolnym powietrzu rano i wieczorem. Zaleca się po pól szklanki przed obiadem wypić powoli czerwonego wina.

Niewydolność sercowa.

Po 50 g.

Ziele jemioły.

Liść laury.

Kwiat bzu czarnego.

Kwiatostan głogu.

Ziele macierzanki.

Ziele serdecznika.

Liść melisy.

Korzeń kozłka.

Ziele srebrnika (pięciornika gęsiego).

Pić jak wyżej. Ograniczyć na pewien czas pokarmy rozdymające, fasolę, groch oraz ciężkie przyprawy jak pieprz, musztarda itp. Uprawiać lekką gimnastykę na wolnym powietrzu.

Nadciśnienie tętnicze.

Rozróżniamy nadciśnienie samorodne i pochodne, czyli powstałe na tle innych chorób takich jak: niewydolność nerek, trzustki, wątroby. Nadciśnienie, jak każda nieprawidłowość serca jest niebezpieczna, gdyż może spowodować pęknięcie naczyniaka krwionośnego mózgu, czego następstwem bywa paraliż lub śmierć. W takich przypadkach obok środków farmakologicznych trzeba pomocniczo leczyć ziołami.

Po 50 g.

Morszczyn pęcherzykowaty.

Ziele jemioły.

Kwiatostan głogu.

Owoc głogu.

Ziele skrzypu polnego.

Owoc róży.

Korzeń kozłka.

Kwiat bzu czarnego.

Liść ruty.

Pić tylko 2 razy dziennie: rano i wieczorem.

Podciśnienie tętnicze.

Spadek ciśnienia powstaje na tle osłabienia organizmu po przebytej ciężkiej chorobie lub wykrwawieniach.

Ziele drapacza.

Ziele krwawnika.

Ziele serdecznika.

Ziele tymianku.

Korzeń lubczyka.

Ziele tasznika.

Liść szałwii.

Owoc róży.

Kora kasztanowca.

Liść melisy.

Korzeń kozłka.

Brać łyżeczkę, pełną mieszanki, zalać pół szklanki wrzątku, przykryć na trzy godziny, przecedzić, lekko podgrzać i pić 3 razy dziennie po pół szklanki przed posiłkiem. Dopuszcza się również raz dziennie filiżankę kawy, przed kolacją mały kieliszek koniaku – to pobudza akcję serca.

Stwardnienie tętnic.

Jest to schorzenie wieku starczego, chociaż czasem występuje już przed 50 rokiem życia. Stwardnienie tętnic zakłóca krążenie krwi, rytmikę serca oraz równowagę ruchów. Pokarmy dla chorych muszą być jarskie z wykluczeniem potraw wydymających, jak również kawy, alkoholu i palenia papierosów, zwłaszcza na czczo.

Po 50 g.

Liść brzozy.

Liść pokrzywy.

Liść szałwii.

Ziele skrzypu polnego.

Ziele jemioły.

Kwiatostan głogu.

Owoc kminku.

Ziele krwawnika.

Owoc róży.

Morszczyn pęcherzykowy.

Ziele rdestu ptasiego.

Pić 3 razy dziennie po szklance, po 70 roku życia po pół szklanki przed posiłkiem.

Koniec cz.1 dalsze informacje układu krążenia w 2 cz.                                        

Ćwiczenia na pozbycie się cellulitu.

ĆWICZENIA   NA  POZBYCIE  SIĘ   CELLULIT CZ.3

Najlepszym sposobem uniknięcia lub zredukowania cellulitu jest unikanie siedzącego trybu życia i regularne ćwiczenia gimnastyczne. Gimnastyka, pływanie, rower czy zwykły godzinny marsz każdego dnia pomagają pobudzić krążenie, spalać tłuszcz i wzmocnić głębsze warstwy skóry.

JAK UJĘDRNIĆ BRZUCH

Siadamy na podłodze w siadzie prosty

m, rękoma podpieramy się z tyłu. Podnosimy lekko nogi i wykonujemy nożyce. Ćwiczenie należy powtórzyć kilka razy z wyprostowanymi nogami.

PLECY I POŚLADKI

Kładziemy się na brzuchu, ręce krzyżujemy pod brodą, nogi złączone. Unosimy prosta nogę lekko w górę bez uginania. Wykonujemy ćwiczenie 3 razy, a następnie zmieniamy nogę.

TALIA I BIODRA

Klęcząc na podłodze, unosimy ręce ponad głowę. Siadamy z jednej strony, przechodzimy do pozycji wyjściowej i siadamy z drugiej strony bez zmian pozycji stóp. Ćwiczenie należy powtórzyć kilkakrotnie.

WZMACNIANIE WEWNĘTRZNEJ CZĘŚCI UD

Stajemy w rozkroku, kładziemy dłonie na biodrach, uginamy powoli jedną nogę, przenosząc na nią ciężar ciała. Następnie powtarzamy ćwiczenie dla drugiej strony. Stopa zgiętej nogi musi znajdować się na tej samej wysokości co kolano. Ćwiczenie powtarzać wielokrotnie.

NOGI I KRĄŻENIE

Kładziemy się na plecach z wyciągniętymi w bok ramionami, podnosimy nogi i wykonujemy rowerek z obciągniętymi stopami. Powtarzamy ćwiczenie wiele razy.

Ćwiczenia są proste, ale wymagają systematyczności i wiem że jak wejdą w nawyk to zobaczycie miłe rezultaty. Do tego trzeba tak dość jak do porannej toalety. Trzymam kciuki życzę wytrwałości nawet dla tych co nie maja cellulitu.        

Cellulit cz.2

CELLULIT Cz.2

RODZAJE CELLULITU

Cellulit może rozwijać się w rożny sposób i przyjmować rozmaite formy zależnie od przyzwyczajeń higienicznych oraz żywieniowych danej osoby. W praktyce wyróżniamy 3 podstawowe rodzaje :

POSTAĆ TWARDA

Tego typu cellulit jest zwarty, a w dotyku można wyczuć lekko ziarnistą strukturę. Wydaje się przytwierdzony do mięśnia, gdyż nie odkształca się w pozycji leżącej. Może boleć przy nacisku.

Znajduje się w dolnej części ciała, przede wszystkim na udach i pod kolanami. Występuje najczęściej u młodych,w większości szczupłych kobiet, które utrzymują dobrą kondycję fizyczną i mają rozwinięte mięśnie.

POSTAĆ OBRZĘKOWA

Ma konsystencję ciasta. Boli, gdy się jej dotknie, czasami nawet bez dotyku. Ten rodzaj cellulitu jest ściśle związany z problemami z krążeniem w nogach, zatrzymaniem płynów, małymi żylakami, uczuciem ociężałych nóg, skurczami i tendencja do pojawiania się krwiaków przy najmniejszym uderzeniu. Znajduje się na udach, ale w późniejszych stadiach także na łydkach i kolanach, nadając

nodze kształt kolumny.

POSTAĆ WIOTKA

Jest miękka i gąbczasta, rusza się wraz ze zmianą pozycji nogi, nigdy nie boli. Znajduje się po wewnętrznej stronie ud i ramion. Często wiąże się z wiotkością mięśni i rozstępami. Pojawia się po 40 roku życia u kobiet prowadzących siedzący tryb życia, chociaż może być również wynikiem zaniedbania cellulitu w postaci twardej lub zbyt szybkiej i nieodpowiedniej utraty wagi.

PROFILAKTYKA I KURACJE

Profilaktyka polega przede wszystkim na wyeliminowaniu, w miarę możliwości, czynników predysponujących do rozwoju cellulitu.

ODŻYWIANIE SIĘ

W przypadku profilaktyki lub hamowania rozwoju cellulitu należy stosować odpowiednią i prawidłowo zbilansowaną dietę. Stosowanie niskokalorycznej bywa konieczne jedynie w przypadku nadwagi. Jeżeli waga jest prawidłowa, wystarczy skorygować błędy żywieniowe.

Aby zmniejszyć ryzyko rozwoju cellulitu, można zastosować się do następujących zasad:

Jeść co najmniej 3 posiłki dziennie, nie zapominając o śniadaniu (idealne śniadanie to owoce, płatki i jogurt).

Spożywać codziennie produkty bogate w błonnik, jak świeże warzywa i owoce.

Zmniejszyć ilość spożywanych tłuszczów pochodzenia zwierzęcego i zastąpić je tłuszczami roślinnymi, np. oliwa z oliwek.

Pić ok. 2 litry wody dziennie(mogą to być również napary).

Ograniczyć spożywanie soli, aby uniknąć zatrzymania płynów w organizmie.

Niektóre przyzwyczajenia zwiększające ryzyko pojawienia się cellulitu to:

Spożywanie obfitej kolacji i ubogiego śniadania.

Jedzenie ciast i słodyczy.

Picie więcej niż 2 kawy dziennie.

Spożywanie zbyt dużej ilości tłuszczów zwierzęcych (wieprzowina, wędliny, sery).

Szybkie jedzenie bez odpowiedniego przeżucia pokarmu.

W przypadku nadwagi należy przestrzegać następujących zaleceń:

Zastosować łatwą do przestrzegania dietę.

Starać się nie schodzić poniżej 1000 kalorii bez kontroli lekarza.

Zachować równowagę żywieniową.

Nie tracić więcej niż 5 kg na miesiąc bez kontroli lekarza.

Jeśli będziemy stosować wszystkie przedstawione zalecenia, nigdy nie spotka nas wątpliwa przyjemność odkrycia zwiotczałych stref naszego ciała lub cellulitu, który przeszedł z postaci twardej w miękką z powodu zaniedbania problemu.

MASAŻ

Jest niezwykle skuteczny, jeżeli chcemy uelastycznić skórę. Zaburzenia krążenia, które pojawia się u osób z predyspozycją do cellulitu, mogą być kontrolowane dzięki masażowi. Jeżeli cellulit już się pojawił, należy zastosować inne techniki. Drenaż limfatyczny metodą Emila Oddziera stymuluje krążenie limfatyczne, redukuje obrzęki lub zatrzymywanie płynów, co zdarza się w przypadku wiotkiej lub obrzękowej formy cellulitu. Drenaż ten polega na rytmicznym i delikatnym masażu dotkniętych dolegliwością miejsc.

Należy unikać silnych i gwałtownych form masażu, które nie rozbijają tłuszczu, a jedynie mogą rozluźnić tkankę łączna i spowodować pojawienie się krwiaków oraz sińców. To nie tylko odbije się na wyglądzie skóry, ale i doprowadzi do zaburzeń funkcjonalnych.

OLEJEK DO MASAŻU ANTYCELLULITOWEGO

Składniki:

7 łyżek oleju ze słodkich migdałów

3 łyżki oleju cytrynowego

1 łyżka soku z grejpfruta

Przygotowanie i zastosowanie:

Dobrze wymieszać wszystkie składnikom i wmasowywać w wybrane miejsca.

Masaż najlepiej wykonywać rękawicą z trawy morskiej. W ten sposób pobudza się krążenie w strefie dotkniętej cellulitem bez nadmiernego ugniatania. Nie powinno się zbytnio uciskać miejsc występowania cellulitu.

HYDROTERAPIA

Natrysk, kąpiele bąbelkowi czy masaż podwodny to techniki masażu, które zamiast rąk masażysty wykorzystują wodę. Hydroterapia pozwala ujędrnić skórę i zapobiec lub zmniejszyć cellulit. Terapie termalne, mimo że są same w sobie nie eliminują cellulitu w zaawansowanym stadium, mogą mieć działanie wspomagające dla innych kuracji, jak zastosowanie błota termalnego ze związkami siarki, bromu i jodu, błota morskiego lub alg.

ROŚLINY LECZNICZE

W leczeniu cellulitu rośliny lecznicze można stosować zewnętrznie, czyli na skórę, lub wewnętrznie, w postaci naparów. Jest wiele roślin skutecznych w walce z cellulitem. Miedzy innymi:

Morszczyn pęcherzykowaty to typ glonu o wysokiej zawartości jodu. Stosowany wewnętrznie pobudza metabolizm energetyczny,ponieważ spala tłuszcz. Aplikowany miejscowo daje efekt wzmacniający i usuwa zatory, co pomaga zredukować ilości tkanki tłuszczowej .

Bluszcz pospolity i jałowiec pospolity. Rośliny te podrażniają skórę i pobudzają krążenie powierzchniowe, co daje dobre efekty w walce z cellulitem.

Skrzyp polny posiada właściwości moczopędne, co sprawia, że jest odpowiednią rośliną stosowaną w redukcji cellulitu i zatrzymania płynów organizmie. Jednocześni, dzięki wysokiej zawartości krzemionki, skrzyp polny pozwala zwalczać obwisłą skórę.

Brzoza ma działanie moczopędne i lipotyczne (pomaga eliminować tłuszcz). Może być stosowany w kuracjach zewnętrznych lub do przygotowania naparów.

Mikroelementy. Są to substancje mineralne, na które mamy niskie zapotrzebowanie. Działają jako katalizatory reakcji chemicznych organizmu. Używa się ich terapeutycznie, gdy występują zaburzenia metabolizmu. Środki zawierają cynk, nikiel i kobalt są skuteczne w leczeniu nadwagi.

Domowe środki antycellulitowe. Jeśli cellulit jest w pierwszym stadium rozwoju lub chcemy zapobiec jego pojawieniu się, możemy użyć środków domowej roboty. W przypadku bardziej zaawansowanych form cellulitu konieczna będzie pomoc zewnętrzna.

Płyn antycellulitowy.

Składniki.

1 litr alkoholu 40 %

1 łyżeczka skrzypu polnego

1 łyżeczka jałowca pospolitego

1 łyżeczka morszczynu pęcherzykowatego

1 łyżeczka bluszczu pospolitego

Przygotowanie i zastosowanie:

Zmieszać wszystkie składniki i poddać maceracji przez miesiąc. Po tym czasie przecedzić i rozcieńczyć wodą do roztworu 50 % . Płynu używać 2 razy dziennie.

Kompres z roślin o działaniu antycellulitowym.

Składniki:

1 łyżeczka bluszczu pospolitego

1 łyżeczka morszczynu pęcherzykowatego

1 łyżeczka skrzypu polnego

Przygotowanie i zastosowanie:

Zagotować wodę, gdy zacznie wrzeć, dodać rośliny lecznicze. Po kilku minutach zgasić ogień i pozostawić na co najmniej 1 godz. Gdy napar wystygnie, nasączyć nim delikatnie ręcznik lub bawełnianą szmatkę i przyłożyć w miejscu dotkniętym cellulitem. Trzymać przez 0,5 godz. Można

użyć na wierzchu folii, aby kompres dobrze się trzymał, a woda nie parowała.

KILKA RAD

Psychologia. Należy unikać konfliktów, które powodują niepokój i leki, ponieważ mogą przerodzić się one w bulimię. Jeżeli to konieczne, możemy zastosować techniki walki ze stresem, jak relaks, medytacja lub joga.

Odzież. Nie należy zakładać zbyt obcisłych ubrań, gdyż mogą one mieć negatywny wpływ na krążenie, w szczególności w obrębie nóg. Z tego powodu nie powinno się używać obcisłych skarpet i opasek.

Sen. Powinien zapewnić odpoczynek i odnowę organizmu.7 – 8 godz. snu pozwala zredukować stres.

Toksyny. Należy maksymalnie ograniczyć spożycie kawy i alkoholu oraz palenie tytoniu.

Praca jelit. Jedzenie produktów bogatych w błonnik i picie odpowiedniej ilości wody zapobiega powstawaniu zaparć.

Koniec cz.2 

Cellulit cz 1.

CELLULIT Cz.1

Cellulit to nadmierne nagromadzenie się tłuszczu po zewnętrznej stronie ud. Jest problemem niepokojącym z estetycznego punktu widzenia i dotyczy przede wszystkim kobiet. Sam termin jest niedokładny, w zasadzie powinno się mówić o

hydrolipodystrofii, chociaż nikt nie używa tego słowa.

Nie należy mylić cellitu z naturalną i normalną warstwą tłuszczu nagromadzoną na kobiecych biodrach. Jej rola polega na ukryciu wystających mięśni i kości, nadając kobiecemu ciału zdrowe krągłości. Jednak gdy tłuszczu jest coraz więcej, pojawiają się zaburzenia w budowie włókien tkanek. Skóra zaczyna zatrzymywać płyny, co powoduje trudności krążeniowe, aż w końcu pojawia się pomarańczowa skórka. Jest pierwszym stadium cellulitu, który nie tworzy się jednak z dnia na dzień, to długotrwały postępujący proces.

PRZYCZYNY

W basenie Morza Śródziemnego 90%kobiet ma genetyczne predyspozycje do cellulitu.W innych szerokościach geograficznych, jak północna część Europy lub Afryki, procent ten jest znacznie niższy. Dowodzi to, że pojawienie się cellulitu jest związane z predyspozycją organizmu i czynnikami dziedzicznymi. Jednakowo sam czynnik genetyczny nie powoduje cellulitu, powstaje on w wyniku nałożenia kilku czynników, takich jak wymienione w dalszej części.

CZYNNIK HORMONALNY

Jest ewidentny, jeżeli weźmiemy pod uwagę, że cellulit dotyczy w większości kobiet. Ryzyko pojawienia się cellulitu w decydujących fazach cyklu hormonalnego, jak pokwitanie, ciąża, menopauza, a także w przypadku zażywania doustnych środków antykoncepcyjnych.

CZYNNIK DIETETYCZNY

Mimo że istnieje niezaprzeczalny związek między przekraczaniem i wzrostem wagi, trudno się go dopatrzyć między przekarmieniem a cellulitem lub przynajmniej nie jest on do końca jasny. Wszyscy znamy kobiety otyłe nie mające oraz takie, u których cellulit się pojawia, mimo że są szczupłe.

Stąd wniosek, że ma on więcej wspólnego z używkami (alkohol, tytoń) niż z nieodpowiednim żywieniem lub nadmiarem jedzenia.

CZYNNIK KRĄŻENIOWY

Gdy dochodzi do zaburzeń krążenia krwi w organizmie, żylaki czy ociężałe nogi, lub problemy z drenażem limfatycznym (usuwanie płynów) w obrębie kończyn dolnych, pojawia się predyspozycja do cellulitu. Czasem można wejść w błędne koło: im gorsze krążenie, tym poważniejszy cellulit, im poważniejszy cellulit, tym gorsze krążenie.

CZYNNIK POSTAWY CIAŁA

Przesadne wygięcie w lędźwiowym odcinku odcinku kręgosłupa powoduje różnego rodzaje zaburzenia całego organizmu, jak tendencja do wychylania w przód głowy i szyi lub wystającego brzucha. Tego typu zaburzenia postury ciała jest kolejnym czynnikiem sprzyjającym cellulitowi.

CZYNNIK PSYCHOLOGICZNY

Z doświadczenia wiemy, że cellulit częściej jest problemem kobiet niestałych emocjonalnie, z tendencją do niepokoju i lęków cierpiących na bezsenność. Obecność niektórych substancji układu nerwowego, które, jak się zdaje, mają wpływ na rozłożenie tłuszczu w organizmie, zwiększa w pewnych przypadkach niepokój.

Nie można zapominać, że na powstawanie cellulitu wpływają inne czynniki, jak stres, zmęczenie i siedzący tryb życia (brak ćwiczeń).

OSOBOWOŚĆ CELLULITYCZNA

Wyróżniono cechy wspólne kobiet, u których pojawia się poważna forma cellulitu. Zespół tych cech został nazwany osobowością cellulityczną. Są to:

Proste nogi z tendencją do łączenia kolan.

Zbytnie wygięcie w lędźwiowej części kręgosłupa.

Brak napięcia mięśni pośladkowych, czyli tzw. obwisłe pośladki.

Większa dolna część ciała w porównaniu z górną.

Zaparcia.

Problemy z krążeniem w nogach.

Zaburzenia cyklu menstruacyjnego.

Tendencja do niepokojów i lęków.

TWORZENIE SIĘ CELLULITU

Cellulit rozwija się powoli i stopniowo. Jeżeli nie spróbujemy mu zapobiec lub powstrzymać jego narastanie, będzie się powiększać z biegiem lat. Rozwój cellulitu wiąże się z aktywnością hormonów u kobiet. W 1 stadium, które w przypadku kobiet z predyspozycją do cellulitu może rozpocząć się już w okresie pokwitania, skóra stref

gdzie gromadzi się tłuszcz, staje się gęstsza i napięta w wyniku powiększania komórek tłuszczowych. Z upływem czasu i w kolejnych stadiach rozpoczynają się problemy z krążeniem, tworzą się również włókniste grudki, czyli tzw. skórka pomarańczowa.

KONIEC CZ. 1   

Otyłość chorobowa.

OTYŁOŚĆ CHOROBOWA - ZWYRODNIENIE TŁUSZCZOWE

Granica między otyłością i chorobliwym stłuszczeniem ciała nie daje się łatwo określić, a stąd trudna jest do rozpoznania. Skłonność do przybierania tłuszczu istnieje u u bardzo wielu osób, nie zawsze jednak jest natury chorobliwej. Jeżeli jednak rozwiną się wreszcie dolegliwości i cierpienia, które dają się uzasadnić nadmiarem tłuszczu, słuszna jest rzeczą mówić o chorobliwym otłuszczeniu.

Przyczyny tej anomalii w przemianie materii są rożne; w pierwszy rzędzie stoi usposobienie dziedziczone. W pewnych rodzinach otyłość chorobliwa przechodzi z pokolenia na pokolenie. Najwyraźniejszą jest by skłonność dziedziczna w tych wypadkach, kiedy przenosi się ona tylko na pewnych członków rodziny. Wbrew tożsamości życia i warunków odżywiania się pozostają jedni członkowie stale wysmukli, podczas gdy inni równocześnie coraz bardziej tyją. Prawdopodobnie u tych ostatnich istnieje przyrodzona słabość komórek, których siła nie jest w stanie podołać tak potrzebnym ustrojowi procesom utleniania, skutkiem czego przyjmowany pokarm nie ulega gruntownemu spalaniu, lecz zatrzymuje się na stopniu pośrednim. Tym właśnie jest tłuszcz.

Drugą przyczyną choroby jest nadmiar przyjmowanego pokarmu przy stosunkowo niewielkim ruchu fizycznym. Również i nieodpowiednim doborze składników pokarm prowadzi do otłuszczenia. Jeżeli się zejdą oba te czynniki, jak to się zdarza zbyt często, to rozwinąć się mogą wprost karykaturalne pokłady tłuszczu. Zwłaszcza nadmierne spożywanie białka i węglowodanów -

tych ostatnich pod postacią ziemniaków, chleba i słodyczy – w związku z obfitym zalewaniem się piwem, winem i innymi napojami wyskokowymi, może dać wyniki nie do uwierzenia

Prócz tych podstaw, założonych w samej konstytucji cielesnej, mogą wpływać na chorobliwą otyłość i czynniki zewnętrzne, np. obfita utrata krwi po zranieniach, stany anemiczne (blednica), okres rekonwalescencji po osłabiających chorobach. Wspólność przyczyn przejawu otyłości tkwi w zubożeniu osocza krwi co do ilości ciałek czerwonych, wskutek czego zdolność ciała do procesów utleniania znacznie się obniża.

Na osobliwą uwagę zasługuje związek otyłości z zaburzeniami w organach płciowych. Tak spostrzegany jest niemal zawsze u kobiet, znajdujących się w tak zwanym klimakterycznym okresie

wpadający w oczy przybytek tłuszczu – i to nawet u tych, które nie miały nigdy uprzednio skłonności do tuszy. Podobne zjawisko występuje często i po porodach. W wypadkach całkowitego wygaśnięcia funkcji płciowych np. nieposunięciu gruczołów płciowych, pojawia się niemal bez wyjątku mocne otłuszczenie ciała.

Obraz chorobliwej ospałości znany jest zresztą powszechnie. Ociężałość ruchów, skłonność do wygodnictwa, krótki oddech, bicie serca przy lada wysiłku – oto pierwsze znamiona, które sam chory na sobie spostrzega. Na zewnątrz dokumentuje się ciężka anomalia w przemianie materii, odrębnym typem przeobrażeń cielesnych. Tłuszcz zazwyczaj nagromadza się pod skórą masowo przede wszystkim w tych miejscach ciała, gdzie zwykł się zbierać większymi ilościami i u ludzi zdrowych, a więc na brzuchu, na łydkach, pośladkach, u kobiet – na piersiach, dalej wargach, które obwisają workowato, na podbródku, którego tłuszczowa podściółka znana jest pod nazwą „podwójnego podbródka”. Ostatecznie ciało przybiera potwornie kulisty kształt. Odpowiednio do tego wzrasta ciężar ciała zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Ręka w rękę z tym przebiegiem postępuje też rozwój tłuszczu na organach wewnętrznych, zwłaszcza przy sercu. To ostanie jest mocno zagrożone z tego względu, że sprawa nie kończy się prostym odłożeniu łuszczu,lecz następuje tłuszczowe zwyrodnienie mięśnia sercowego (przewlekłe zapalenie mięśnia serowego).

Nie brak też szeregu dolegliwości jak katar dróg oddechowych i kiszek. Katar żołądka i jelit pozostaje częściowo w związku z przekarmieniem organizmu, częściowo z wezbranymi już w jamie brzusznej masami tłuszczu, obciążającego kiszki – jelita. Często towarzyszą temu zatwardzenia i hemoroidy. Na ogół otyli są niepodatni na ruch, nieczynni i mało oporni. Najmniejszy wysiłek już ich nuży i osłabia, najbardziej zaś niebezpieczne są dla nich choroby gorączkowe, gdyż grozi im bardziej, niż innym ludziom śmierć od paraliżu serca. Doświadczenie pokazuje, że opaśli skłonniejsi są też do innych chorób przemiany materii – do podagry i choroby cukrowej. Prócz tego narażeni są w późniejszym wieku na niebezpieczeństwo udaru serca.

Zwalczanie otyłości jest zadaniem nadzwyczaj trudnym tak dla chorych jak i dla lekarza. Albowiem cośkolwiek osiągnąć się da tylko drogą uregulowania życia,a ku temu zwykle nie wystarcza chorym ani cierpliwości ani siły woli. Główne punkty kuracji odtłuszczającej są to:

wydatny ruch fizyczny w postaci długich spacerów, możliwe ograniczenie się w przyjmowaniu płynów, zwłaszcza podczas obiadów, zmniejszenie porcji jedzenia, wreszcie unikanie potraw, zawierających mąkę, krochmal i cukier. Te właśnie węglowodany przemieniają się w ciele w tłuszcz wobec czego winna być ilość ściśle ograniczoną. Natomiast mięso, ryby, ser,chleb razowy, zielone jarzyna, owoce i sałata są wskazane, gdyż nie wywołują nadmiaru tłuszczu. Przy zastosowaniu potrzebnego ruchu należy bardzo uważać na to, on nie pobudził nadmiernego apetytu, gdyż zaspakajanie go działało by przeciw zamierzonej kuracji odtłuszczającej. O rodzaju i granicach tej ostatniej winien zresztą rozstrzygnąć zawsze lekarz, gdyż laicy nieraz tak gwałtownie i radykalnie biorą się do dzieła, iż łatwo zapadają na wadę serca.                         

Przewlekłe egzemy cz.2

WEWNĘTRZNE   FORMY   LECZENIA   PRZEWLEKŁEJ   EGZEMY   CZ.2

Najogólniej rzecz ujmując, istnieje ścisły związek między pojawieniem się przewlekłych stanów egzemy, a zaburzeniami metabolizmu.

Jednak szczegóły tego związku są trudne do zrozumienia i interpretacji. Zaburzenia trawienia, a w szczególności powtarzające się zatwardzenia, stanowią dobry punkt wyjścia. Można do tego dojść poprzez analizę objawów, pozostaje jednak kwestia przeprowadzenia odpowiednich badań.

Istnieją stany przewlekłej egzemy, które, jak wiemy z doświadczenia, mogą zniknąć zadziwiająco łatwo po zajściu zmian w metabolizmie. Inne,wręcz przeciwnie, są odporne na tego typu metody.

Między ekstremalnymi przypadkami znajduje się jeszcze cała gama pośrednich przejawów tej patologii.

W takich przypadkach używa się roślin leczniczych przeciw zapaleniu krwi, nazwanych Rippergera dermatomikozami. Są to rośliny moczopędne jak psianka słodkogórz lub łuska fasoli. Aby kuracja przewlekłej egzemy była skuteczniejsza, wraz z wymienionymi roślinami można zastosować zwykłą herbatkę przeczyszczającą. Obecnie podaję receptury na napoje, których zastosowanie może okazać się zbawienne w walce z przewlekłą egzemą. Istnieją jednak jeszcze 3 rośliny użyteczne w leczeniu chronicznych i ostrych chorób skóry.

ORZECH WŁOSKI

Liście orzecha włoskiego są używane jako domowe lekarstwo na przewlekłe egzemy, skrofulozę i zapalenie powiek. Gwarancja powodzenia jest znacznie mniejsza niż w przypadku kuracji z użyciem fiołka trójbarwnego. Liście orzecha są używane zewnętrznie, ale i w środkach doustnych.

Stanowią najlepsze rozwiązanie w przypadku zapalenia skóry u dzieci, zwłaszcza w połączeniu z fiołkiem trójbarwnym. Równe części obu składników posłużą do przygotowania naparu (2 łyżeczki na szklankę wody).

WIESIOŁEK

Jego nasiona mają aromatyczny smak podobny do oleju makowego. Zawierają olej bogaty w kwasy tłuszczowe, który odgrywa ważną rolę w trawieniu prostaglandyn, blokuje reakcje alergiczne oraz pobudza wydzielanie niektórych hormonów. Jego zastosowanie pozwala uzyskać określone wyniki terapeutyczne, przede wszystkim w przypadku atopowego zapalenia skóry u dzieci oraz wyjątkowo swędzącej ichtiozy. Olej z wiesiołka należy używać jak tran.

FIOŁEK TRÓJBARWNY

Jest to roślina zawierająca saponinę. W licznych pracach, także tych najnowszych, w walce z chorobami skóry zaleca się picie herbatki z fiołka trójbarwnego. W szczególności pediatrzy uzyskali świetne wyniki, stosując wspomnianą roślinę w leczeniu egzemy niemowlęcej, strupów mlecznych i innych zapaleń skóry u dzieci. W tych przypadkach preparaty z fiołka trójbarwnego stosujemy nie tylko wewnętrznie w postaci naparów. Ten sam napar może posłużyć do przygotowania wilgotnych kompresów. (Pisałem o tym wcześniej). Także osoby dorosłe cierpiące na na egzemę mogą stosować wspomniana herbatkę z pozytywnym skutkiem . Jednak należy uzbroić się w cierpliwość i stosować lek przez dłuższy czas, jak to zwykle bywa w przypadku przewlekłych dolegliwości skórnych.

W przypadku niemowląt dobrze zastąpić wodę, na której przygotowujemy pokarm, herbatka z fiołka

Nie zmienia to smaku pożywienia. Jeśli karmimy dziecko piersią, najlepiej przygotować napar na bazie destylowanej, a nie zwykłej wody. Zewnętrzne zastosowanie naparu okazuje się skuteczne nawet w przypadku gruźliczych schorzeń skóry. Do użytku wewnętrznego zaleca się napar lub proszki otrzymane z fiołka trójbarwnego. W przypadku osób dorosłych proszek z fiołka ma tę przewagę, iż oszczędzamy czas na przygotowanie herbatki. W dodatku możemy go zażywać niezależnie od miejsca, w którym jesteśmy, zachowując regularność .

POBUDZENIE SAMOLECZENIA

Stara metoda zalecana przez poprzednie pokolenia dermatologów polega na nasileniu objawów przewlekłej egzemy przez użycie środków podrażniających. Egzema przewlekła przechodzi w ostra postać schorzenia, która można leczyć wilgotnymi kompresami. Z doświadczenia wiadomo, że ostre formy formy egzemy łatwiej z zasady wyleczyć niż przewlekłe ( rozwijające się długo). Aby pogorszyć stan egzemy, można zastosować różne produkty drażniące, jak potas kaustyczny. My, dla odmiany, proponujemy soki roślinne, w szczególności świeży sok lub silny odwar z łodygi i korzenia pietruszki. Można również smarować skórę świeżym sokiem z wilczomlecza, używanym do leczenia brodawek.

RECEPTURA PRZECIW ZAPALENIU SKÓRY

Składniki:

Sproszkowany fiołek trójbarwny, koncentrat 200%

Dawka:

1/2 łyżeczki, 3 razy dziennie, rozpuścić w ciepłej słodzonej wodzie.

Składniki:

Syrop z fiołka trójbarwnego

Dawka:

1 łyżeczka 3 razy dziennie.     

Zapalenie skóry i egzema cz.1

ZAPALENIE SKÓRY I EGZEMA CZ. 1

Zapalenie skóry to schorzenie charakteryzujące się podrażnieniem skóry, zaczerwienieniem, swędzeniem, często towarzyszy mu łuszczenie się skóry. W większości przypadków w grę wchodzi czynnik alergiczny, który powoduje łuszczenie się, zmianę koloru, łupież czy swędzenie w określonych miejscach na skórze. Zapalenie skóry może następować czasami z powodu kontaktu z metalami lub substancjami drażniącymi, dlatego pierwsza zasada leczenie polega na unikaniu tego typu substancji.

LECZENIE POPRZEZ DIETĘ

Jest również istotne w przypadku egzemy. Z reguły zaleca się żywność bogatą w witaminy A, E i C oraz kwasy tłuszczowe typu omega, jak olej z ogórecznika, lub wiesiołka. Spożywanie świeżych owoców i roślinnych olejów z pierwszego tłoczenia na zimno pozwala zwiększyć stężenie wspomnianych witamin w organizmie.

Poza tym należy unikać żywności, która może powodować reakcje alergiczne, jak owoce morza, truskawki, czekolada, orzeszki ziemne czy kukurydza, oraz całej gamy dodatków do potraw i żywności.

ZEWNĘTRZNE SPOSOBY LECZENIA OSTRYCH FORM EGZEMY

W przypadku ostrych form egzemy, którym towarzyszą poty, należy zastosować zasadę: wilgoć na wilgoć. Używanie w takiej sytuacji proszków, maści i smarowideł jest całkowicie błędne. Dlatego w opisanym przypadku należy zastosować wilgotne kompresy, dopóki podrażnienie skóry i poty całkowicie nie znikną. Dopiero wtedy można używać proszków i past, a na samym końcu maści.

Nie jest ważny typ egzemy czy zapalenia skóry, jeżeli towarzyszy im pocenie się i ostre podrażnienie – w pierwszej kolejności zastosować wilgotne kompresy. Zobaczymy wówczas, jak zaskakująco znikają najintensywniejsze objawy. Istotną kwestią jest jednak prawidłowe przygotowanie kompresów, które powinny być gąbczaste i nie hamować transpiracji. Monza zastosować tkaninę lnianą lub gazę, chociaż nada się również każdy chłodny materiał.

Kompresy należy zmieniać, gdy zaczną wysychać i ogrzewać się, na ogół co 10 – 15 minut lub 20 minut. Trzeba stosować je 3 razy dziennie – rano, po południu i wieczorem. Jedna sesja powinna trwać około 2 godzin.

Między 2 sesjami należy chronić miejsce objęte dolegliwością za pomocą innego wilgotnego kompresu zawiniętego porowatym materiałem.

Nie wolno przykrywać kompresu nieprzepuszczalnym materiałem. Ten należy umieścić poniżej dotkniętą dolegliwością strefy, np. pod chorą nogą, aby uniknąć kontaktu płynu impregnującego wierzchni materiał z odzieżą, łóżkiem itp.

Pacjentowi należy wyjaśnić nie tylko szczegółowo poszczególne kroki kuracji, ale także opisać charakter terapii, gdyż jej sukces zależy od prawidłowej aplikacji kompresów. Do przygotowania wilgotnych kompresów służą następujące rośliny lecznicze.

KORA DĘBU.

Zawiera dużą ilość taniny, która ma działanie terapeutyczne. Jest to substancja ściągająca naczynia krwionośne. Poza taniną, niezwykle dobrze tolerowaną przez skórę, kora dębu zawiera niewiele innych substancji.

Jest to najlepszy i ulubiony przez lekarzy środek leczniczy działający na opisane schorzenia, ponieważ nie podrażnia skóry. Można go używać nie tylko w przypadku mniej lub bardziej poważnych form egzemy, działa bowiem leczniczo na zapalenie oczu, hemoroidy i podobne dolegliwości. Przygotowanie impregnatu jest proste:

Wystarczy gotować 15 min. 1 – 2 łyżki pokruszonej kory dębu w 0,5 l wody, a następnie przecedzić lub zlać powstały odwar. Po ostygnięciu jest on gotowy do zastosowania, jedynie bardziej skoncentrowane płyny wymagają rozcieńczenia. Odwar można przechowywać, nie trzeba przygotowywać go za każdym razem od nowa. Rano można sporządzić odpowiednią ilość na cały dzień. Kuracja trwa zazwyczaj tylko kilka dni. W przypadku ponownego pogorszenia się stanu i pojawienia się ropy, należy natychmiast powrócić do stosowania kompresów. Jednym z najodpowiedniejszych przypadków zastosowania kuracji jest egzema kończyn dolnych z owrzodzeniem. Stosowanie kompresów pozwoli oczyścić dotknięte schorzeniem miejsce, co ułatwi zastosowanie maści. Kuracja jest równie często wykorzystywana w przypadku egzemy przedramienia.

ŚLAZ DZIKI

W kuracjach używa się kwiatów i liści ślazu, rośliny bogatej w śluz. Odwar przygotowujemy w taki sam sposób, jak w przypadku kory dębu. Jednak stosowanie kompresów ze ślazu daje szybsze rezultaty niż odwar z kory dębu.

INNE ROŚLINY LECZNICZE

W leczeniu zapalenia skóry przydatne są również inne rośliny, jak chociażby ślaz zaniedbany. Do przygotowania kompresów równie dobry okazuje się napar z rumianku rzymskiego, który ma właściwości przeciwzapalne. Czasami może on powodować drobne podrażnienia, jak w przypadku kompresów na oczy, nie jest równie skuteczny jak kora dębu. Napar rumiankowy to znacznie bardziej efektywny środek w leczeniu trudnych do usunięcia owrzodzeń i ran, niż w przypadku ostrych zapaleń skóry.

Gdy znikną poty, kolejnym elementem kuracji jest smarowanie. Maść z tlenkiem cynku, z możliwym dodatkiem 1% wyciągu z rumianku, to wciąż najlepsze lekarstwo w opisanym przypadku. Zaleca się dodanie 2-5 % oleju z dziurawca, szczególnie w przypadku uporczywych i odpornych na leczenie ran.

SMOŁY ROŚLINNE

Gdy egzema wejdzie w przewlekłą fazę i stanie się sucha, najlepiej zastosować leczenie zewnętrzne różnego typu smołami roślinnymi. Istnieje cała gama smół, zwanych także dziegciem, oto najważniejsze z nich:

DZIEGIEĆ BRZOZOWY

Zwany jest również oleum rusci. To smoła roślinna o charakterystycznym jasnozielonym kolorze i specyficznym zapachu, zawiera mieszankę gwajakolu, kreozotu, krezolu oraz niewielkiej ilości fenolu. Działa łagodnie i jest idealnym środkiem leczniczym w przypadku przewlekłej egzemy.

DZIEGIEĆ BUKOWY LUB PIX FAGI

Zwany też olejem bukowym i sprzędzony, jak nazwa wskazuje, z buku. Jest gęsta masa o konsystencji syropu koloru ciemnobrunatnego, ale nie intensywnie czarnego, jak smoła sosnowa.

Z destylacji dziegciu bukowego otrzymujemy kreozot.

DZIEGIEĆ JAŁOWCOWY

Ciemna masa o konsystencji podobnej do smoły bukowej. Posiada ograniczona zawartość fenolu.

Dziegieć jałowcowy działa łagodnie dezynfekując. Jest doskonale tolerowany przez skórę, dlatego poleca go wielu dermatologów.

SMOŁA SOSNOWA, DZIEGIEĆ SOSNOWY

Uzyskiwany jest z suchej destylacji drewna z gatunku Pinus, najczęściej z sosny zwyczajnej. To czarny płyn o intensywnym zapachu, bardzo trudny do rozpuszczenia w wodzie, ale nie w alkoholu czy kwasie. Głównymi składnikami smoły sosnowej są fenole, dlatego działa ona antyseptycznie i kreatoplastycznie. Ten rodzaj smoły najbardziej podrażnia skórę, a pozostałe dziegcie są znacznie lepiej tolerowane i częściej zalecane.

Wszystkie przedstawione smoły roślinne używane są w małych stężeniach od 0,2 - 0,5 do 1 %, w przypadku smarowania na sucho lub kremach z cynkiem. Jeżeli skóra dobrze znosi kontakt z daną smołą, można podnieść stężenie do 5- 10% lub więcej, kończąc na smarowaniu czystą smołą roślinną. Jej użycie wymaga dokładności w dozowaniu, ale jest najskuteczniejsza forma leczenia przewlekłej postaci egzemy. Jeżeli użycie wymaga dokładności w dozowaniu, należy niezwykle uważnie obserwować reakcje organizmu, gdyż może dojść do uszkodzenia nerek. Fenyloalanina jest obecna w moczu i ciemnieje w kontakcie z powietrzem. W przypadku długotrwałej kuracji związanych z zewnętrznym stosowaniem leków na skórę, nie wolno zapominać o częstej analizie moczu.

RECEPTURY NA PRZEWLEKŁĄ EGZEMĘ

Składniki:

Liść senesu 40%

Po 20% owoców kminku zwyczajnego, kwiatów rumianku pospolitego i łodyg psianki słodkogórz.

Przygotowanie i dawkowanie:

Do szklanki gotującej wody wsypujemy 2 łyżeczki mieszanki i pozostawiamy na 20 min.

Należy pić szklankę rano, a drugą na noc.

Składniki:

Równe części psianki słodkogórz, pokrzywa, korzeń mniszka lekarskiego, liść senesu i kopru włoskiego – stężenie 100%.

Przygotowanie i dawkowanie:

Do szklanki gotującej wody wsypujemy 1-2 łyżeczki mieszanki, pozostawiamy na 10min.

Należy pić szklankę rano, a kolejną na noc przez 4 tygodnie.  

Inne choroby krwi - blednica.

INNE CHOROBY KRWI

BLEDNICA

Blednica najbardziej atakuje płeć żeńską, zwłaszcza w czasie dojrzewania płciowego. Istota tej choroby jest przemiana czerwonych ciałek krwi, których barwniki (hemoglobina) doznaje dużego zubożenia. Rozwój blednicy odbywa się stopniowo, powolnie, że jej skutki może zauważyć osoba dotknięta tą chorobą dopiero wówczas, gdy choroba osiągnęła pewne stadium. Otoczeniu wpada w oczy postępująca bladość osoby dotkniętej tą chorobą, podczas gdy sama chora dopiero z czasem zacznie uskarżać się na liczne dolegliwości, z każdym dniem uciążliwsze. Przede wszystkim cierpi

na nieprzezwyciężone zmęczenie i ociężałość członków ciała, wskutek czego nie mają chęci do jakiegokolwiek rodzaju zajęć i ledwo z wysiłkiem są w stanie podołać swoim obowiązkom. Dołączają się do tego bóle głowy, częste bicie serca, osobliwie podczas chodzenia i wstępowania po schodach, brak apetytu, dolegliwości żołądkowe i uporczywe obstrukcje. Przy lada wysiłku pojawiają się zawroty głowy, niekiedy nawet omdlenia, wywołane zaburzeniami cyrkulacji w naczyniach krwionośnych mózgu. Jednym z najbardziej widocznym objawem blednicy jest nieprawidłowość periodów (miesiączek); pojawiają się to po nazbyt krótkich, (według lekarzy) to znowu po nadmiernie długich przerwach, i połączone są zazwyczaj z nader obfitym upływem krwi.

U wielu cierpiących na blednicę, zwłaszcza zaś u tych, zwykli przy pracy głęboko pochylać głowę -

lubią to czynić dzieci – pojawiają - się częste krwawienie z nosa, nie dające się niemal zatamować.

Wg lekarzy, wyjaśnienie różnych obrazów chorobowych blednicy tkwi w znaczeniu hemoglobiny dla ustroju. Jest ona bowiem najważniejsza częścią składową czerwonych ciałek krwi, która wchłania najważniejszy żywioł życia wszystkich istot – tlen (kwasoród) i za pośrednictwem krwiobiegu udziela go wszystkim członkom ciała. Dlatego wraz z uszczupleniem hemoglobiny następuje zmniejszenie dostarczenia tlenu do organizmu, obniżają się procesy oksydacji (utlenienia), a w następstwie tego całe ciało to odczuwa.

Blednica sama przez się, pominąwszy liczne dolegliwości jakie sprawia, nie jest bynajmniej chorobą niebezpieczną; nie należy jej jednak nigdy lekceważyć, albowiem na jej gruncie łatwo może rozwinąć się gruźlica i wada zastawek sercowych. Nie są wcale rzadkimi wypadki, kiedy nierozsądni rodzice uważają swoje chore dzieci na blednicę, za znużone i niechętne do pracy, po prostu za leniwe i uparte; karzą je, zmuszają je do pracy, a tym samym sposobem zakładają podstawę do ciężkich chorób u swoich dzieci. Jeżeli dzieci okazują zmęczenie i lenistwo, należy zawsze zbadać je przez lekarza, aby stwierdzić przyczynę tych zmian.

Leczenie blednicy wymaga rozsądnego trybu życia, tak pod względem cielesnym, jak i duchowym, oraz używanie żelaza, które jest specyficznym środkiem leczniczym przeciw zubożeniu krwi w zawartość hemoglobiny, zawierającej w sobie z natury pierwiastek żelaza.

Zwłaszcza ważnym jest dla chorych zupełny odpoczynek fizyczny, którego natrętnie domaga się zakłócony w swoich czynnościach organizm. Jest to jaskrawym błędem, gdy stale zmęczone dzieci zniewala się do długich spacerów, na podstawie że świeże powietrze działa dobrze, i pod pozorem, iż nie powinno się zezwalać na stan obojętnej apatii, a raczej trzeba gwałtownie wyrwać dzieci ze stanu ociężałości. Oczywiście wdychanie świeżego powietrza jest bardzo korzystne dla organizmu, ale tylko wtedy gdy nie jest ono okupione nadmiernym wysiłkiem ciała. Bardzo korzystnie działa codzienne nacieranie zimną wodą. Pożywienie powinno być lekko strawne, obfitować w jarzyny i owoce, należy unikać środków drażniących, napojów wyskokowych, ostrych przypraw korzennych.

Polecane jest spożywanie mleka. Wystrzegać się przepracowania umysłowego.

O ile choroba jest bardzo dokuczliwa i uporczywa, zaleca się picie wód mineralnych, zawierających

związki chemiczne żelaza.

Dokładniejszych informacji należy szukać u lekarza, ja tylko zaznaczyłem istnienie takiego problemu.               

Rozszerzenie żył - żylaki.

ROZSZERZENIE ŻYŁ - ŻYLAKI

Jedno z najliczniej występujących zboczeń u żył jest ich rozszerzenie. Zdarza się ono częściej, niż rozszerzenie tętnic. Chorobą tą dotkniętą bywa zazwyczaj nie poszczególna żyła, lecz całe rozgałęzienie. Deformacje, zachodzące w takich wypadkach polegają na tym, iż proste w normalnych warunkach żyły przybierają formę zwojów, wydymając się na kształt guzów. Ścianka zagrożonego naczynia ulega skutkiem chronicznego zapalenia znacznemu zgrubieniu. Mimo to pęka z łatwością i krwawi z najlżejszego powodu. Przyrodzona słabość ścianek jest prawdopodobnie przyczyną tego łatwego pęknięcia.

Jeżeli więc zajdą okoliczności, wśród których ciśnienie wewnętrzne żyły wzrasta, to nie jest ona więcej w stanie transportować krwi z należytą energią, następuje zastój, wskutek którego osłabione ścianki żył stopniowo tak się rozciągają, że w końcu powstaje labirynt z guzów i zwojów. Stan taki tym łatwiej się wytwarza, iż zużyta krew, dążąca przez żyły do serca, płynie wolno, skutkiem czego wywierany ze strony otoczenia nacisk, z łatwością powoduje jej zastój.

Najczęściej w taki sposób zagrożone bywają żyły goleni, miednicy i odbytu. Rzadziej, acz zawsze jeszcze dość często, zdarza się rozszerzenie żył w udach i zewnętrznych narządach płciowych, zwłaszcza u kobiet. Splot żył z powrózka nasiennego u mężczyzn jest typowym miejscem rozdęcia

prowadzącym do pęknięcia żylaka. Najpospolitszą formą tego ostatniego jest rozszerzenie żył w nodze i hemoroidy, nie będące niczym innym, jak węzłem żylaka.

ZAPALENIE ŻYŁ – pozostaje w bezpośrednim związku ze skrzepem, gdyż ten ostatni bywa następstwem pierwszego. Dlatego też wszystko, co dotyczy skrzepu, odnosi się w równej mierze do zapalenia żył.  

Zatkanie naczyń krwionośnych

ZATKANIE NACZYŃ KRWIONOŚNYCH - SKRZEPY

Zarówno w tętnicach, jak i w żyłach mogą zachodzić procesy, powodujące zupełne lub częściowe zwapnienie tych naczyń na krótszej lub dłuższej przestrzeni. Przyczyną tego bywają chorobowe zmiany w ściankach naczyń, zwłaszcza skutkiem zwapnienia, jak również osłabieniem serca, wywołane jego wadą, otłuszczeniem, przemęczeniem po ciężkiej chorobie i w ogóle wyczerpaniem.

Z powoli toczącej się krwi wydzielają się białe i czerwone ciałka oraz fibryna, i zbijają się w kłębki,

tworzą w końcu rodzaje czopów, skrzepów w formie  wielkości grochu, a niekiedy dłuższego słupka. Skutki tego zatkania nie dają długo na siebie czekać. Ulubionym miejscem skrzepu są dolne kończyny, zwłaszcza w następstwie żylaka, o ile w skutek operacji nie znajdzie on sobie innego miejsca.

Przebieg choroby jest następujący: noga nagle silnie nabrzmiewa, powierzchnia jej napręża się, czemu towarzyszy nieznośny ból. Wszelkie poruszenie nogą jest niemożliwe, zarówno z powodu bólu, jak i wskutek opuchnięcia, cierpienia nie daje się z pewnością przewidzieć. Przy sprzyjających warunkach odpowiednim leczeniu skrzep może stopniowo zniknąć, albo przynajmniej, straciwszy nieco na objętości, umożliwić przepływ krwi. Zdarza się, że pozostałe resztki skrzepu wapnieją, tworząc tzw. kamyk żylny (chorobie tej ulegają najczęściej żyły). Oba przypadki, tj. zwapnienie lub zmniejszenie się skrzepu należą do najszczęśliwszych. Gorzej bywa, gdy skrzep mięknie i rozpada się na części. Przebieg ten komplikuje się jeszcze, gdy do dotkniętego chorobą organu przenikną mikroby, wywołujące ciężkie zakażenie krwi. Nawet w wypadkach nie zakaźnego wyniku nie obywa się bez poważnego niebezpieczeństwa, gdy cząstki rozmiękłego czopa, prądem krwi porwane, osadzą się w innym, węższym miejscu arterii. Przebieg ten, tzw. zator, miewa groźne, niekiedy śmiertelne następstwa, gdy zagrożona część ciała zupełnie jest odcięta od dopływu krwi. W przypadkach, gdy zator dostanie się do rozgałęzienia arterii, chwilowe zatamowanie krwi ustaje, a zagrożone miejsce otrzymuje krew z drugiej strony. Jeżeli jednak oderwane cząstki czopka uwięzną w naczyniu, będącym krańcową odnogą arterii, to pozbawiony krwi organ obumiera i ginie.

Następstwa takiego zdarzenia bywają różne, zależnie od miejsca zatkania. Natychmiastowa śmierć następuje, gdy zator przeniesiony zostaje do serca, lub płuc, gdy zaś dostanie się do mózgu, by utkwić tam w jakimś naczyniu, następuje apopleksja. Wszędzie, gdziekolwiek się zjawi, szerzy zniszczenie, nawet gdy nie powoduje śmierci.

Leczenie może być, rzecz prosta, stosowane tylko tam, gdzie choroba przebiega w sposób powolny.

Najpospolitsze wypadki praktyki lekarskiej, to zatory w nodze, gdyż zazwyczaj stanowią one następstwo żylaka. Zdarzają się one też dość często w połogu.

Wysokie ułożenie zagrożonego organu, absolutny spokój i stałe działanie wilgotnego ciepła – to najprostsze sposoby leczenia. Unikać należy zimna, gdyż pod jego wpływem naczynia ulegają skurczeniu, co szkodliwie działa na pozbawione dopływu krwi żyły. W pewnych przypadkach nieodzowna jest pomoc chirurga, zawsze zaś konieczna jest opieka lekarska. Przypuszczenie, iż można leczyć wyłącznie zagrożoną część organizmu, nie znając najdokładniej jego całości, jest fatalną pomyłką.

ROZSZERZENIE TĘTNICY - TĘTNIAK

Tętniakiem nazywamy częściowe rozszerzenie żyły, której ścianki straciły na wytrzymałości i elastyczności. Gdy ciśnienie krwi w naczyniach z jakiejkolwiek przyczyny wzrasta, to chorobliwie zdeformowane miejsca nie są w stanie stawić mu dostatecznego oporu. Ustępują one pod naporem, ale wskutek utraty dawnej elastyczności nie powracają już do pierwotnej formy.

Następstwem tego jest nie znikające już rozszerzenie zaatakowanego miejsca, przybierające najrozmaitsze formy, bądź równomiernego rozszerzenia na całej przestrzeni, bądź worka, bądź wrzeciona. Im większą jest średnica danej żyły, tym większe rozmiary przybiera tętniak. Stąd wynika, że największe tętniaki przypadają na największą tętnice naszego organizmu – aortę. O takich tętniakach właśnie piszę. Mniejsze tętniaki są dość częste. Objawy cierpienia wywołane przez tętniaki, bywają różne, zależnie od miejsca, w którym powstały i organu, podlegającego naciskowi. Mogą się stąd wywiązać dolegliwości serca, jak i oddechu, zdarzają się też wypadki bez wszelkich symptomów. Zdarza się że rozwijający się w kierunku klatki piersiowej tętniak tak silnie na nią napiera, iż pod jego wpływem zanikają stopniowo kości i mięśnie, a napełniony krwią guz zachodzi bezpośrednio pod skórę. Śmiertelny wynik jest w ciężkich wypadkach nieunikniony. Może on nastąpić pod postacią zaburzenia wyrównawczego w czynności serca, albo wskutek pęknięcia guza i następującego potem krwotoku.

Pęknięciu ulegają i mniejsze guzy, bywa to jednak mniej niebezpieczne, gdyż rana się zamyka i zabliźnia.

Leczenie bywa trudne i nie zawsze daje skutek pozytywny, mimo usiłowaniu doprowadzenia do rozszerzenia naczynia do stanu pierwotnego.          

Zwapnienie tętnic

CHOROBY NACZYŃ KRWIONOŚNYCH

ZWAPNIENIE TĘTNIC

Punktem wyjścia dla zwapnienia naczyń krwionośnych jest zapalenie ścianek naczyń krwionośnych

które może powstać w jakim kol wiek miejscu w obwodzie rozgałęzienia wielkiej tętnicy aż do jej najdelikatniejszych odnóg.

Ścianka tętnicy (arteria) składa się z trzech, dających się wyraźnie odróżnić warstw : wewnętrznej, środkowej i zewnętrznej. Pomiędzy warstwami znajduje się elastyczna błona o falistym kształcie, której grubość u wielkiej tętnicy jest znaczna. Najgrubszą jest warstwa środkowa, składająca się z prążkowanych okrężnie ułożonych mięśni i gęstej sieci włókien elastycznych, których gęstość odpowiada grubości arterii.

Arterie posiadają dzięki tej budowie nadzwyczajną elastyczność. Wyjęta z ciała osoby nieżyjącej, arteria daje się rozciągnąć jak guma i odzyskuje z powrotem swą postać, gdy siła rozciągająca przestanie działać. Na tej rozciągliwości polega krążenie krwi, która dzięki tej elastyczności ścianek naczyń krwionośnych jest jakby przepychana na przód.

W części z wiekiem, w części zaś w skutek procesów natury patologicznej powstają na wewnętrznych ściankach arterii ogniska zapalne ; mogą się one wytwarzać we wszystkich miejscach systemu arteryjnego, począwszy od zastawek serca do najdelikatniejszych naczyń krwionośnych. Ogniska te przechodzą najróżniejsze fazy, z których ostatnia zwie się zwapnieniem, gdyż na zaatakowanych miejscach osiadają sole wapniowe. Stąd pochodzi, iż w bardzo wybitnych wypadkach na ściankach arterii powstają porostu blaszki z wapnia, dochodzące niekiedy do rozmiarów, że mogą wypełnić długie przestrzenie naczyń krwionośnych.

Największą skłonność do zwyrodnienia okazuje się wielka tętnica w odcinku piersi i brzucha, tworząc jakby rurę wapienną. Wyraz „skleroza” oznacza stwardnienie, stąd nazwa choroby („skleroza arteryjna”).

Rzecz prosta, iż zmiana ta w przypadku tak elastycznych ściankach arterii musi mieć bardzo szkodliwe znaczenie dla całej sieci naczyń krwionośnych, albowiem po zaniku pierwiastków elastycznych krążenie jest utrudnione. Aby pokonać przeszkody, lewa połowa serca zmuszona jest do usilnej pracy i przerasta (hypertorfuje). Nie jest jednak jedynym następstwem. W skutek chropowatości ścian wewnętrznych, pokrytych blaszkami wapnia, osiadają na nich wydzielone z krwi cząsteczki stałe, stopniowo się sklepiające. Cząsteczki te, złożone z białych i czerwonych ciałek krwi i fibryny, zwą się skrzepami i miewają częstokroć najfatalniejsze znaczenie dla organizmu.

Na ogół można stwierdzić zwapnienie za objaw starości, zdarzają się jednak liczne wypadki wyjątkowo wczesnego pojawienia się tej choroby. Wielu mija ich zupełnie. Duże znaczenie dla rozwoju tej choroby oprócz normalnych procesów chorobowych mają m.in. nadużywanie alkoholu, podagra, ołowica, choroby zakaźne, bywają częstymi przyczynami zwapnienia.

Zależnie od miejsca powstania i od stopnia rozprzestrzenienia następstwa choroby mogą być różne.

Przy chorobie aorty, posiadającej dla obiegu krwi najważniejsze po sercu znaczenie, powstają z biegiem czasu podobne objawy, jak przy wadzie zastawek sercowych.

Serce, zmuszone wskutek zwolnionego obiegu krwi do większego wysiłku, z początku hypertrofuje, następnie rozszerza się, zastawki przestają się domykać i w końcu powstają wszystkie objawy wady zastawek serca.

Jeżeli stwardnieniu ulegają naczynia wieńcowe serca, to wnętrze ich znacznie się zwęża, a mięsień sercowy nie otrzymuje niezbędnej do swego odżywienia krwi. Wynikają stąd komplikacje, pod nazwą kurczu serca, przypominają w zupełności bolesne ataki, towarzyszące zapaleniu mięśnia sercowego.

Z organów wewnętrznych zwłaszcza nerki doznają znacznego uszkodzenia skutkiem zwapnienia arterii. Powstająca w tkankach nerkowych deformacja zapalna prowadzi do częściowego zaniku; ponieważ towarzyszy temu ciągłe zmniejszanie i kurczenie nerki, więc choroba ta otrzymała miano „marskiej nerki”. Jest to jedna z najcięższych chorób, którym podlega ludzki organizm.

Niekiedy zaatakowaną bywa tętnica nogi, zasilająca krwią stopę. O ile ulegnie ona tak znacznemu zwężeniu, iż dopływ krwi zostaje zatamowany, powstaje zjawisko, znane pod nazwą zgorzeli starczej, występuje bądź na jednym, lub na kilku palcach u nogi. Tkanki obumierają z braku pożywienia i czernieją wysychając, jak mumia. Przebieg ten jest nadzwyczaj bolesny i często wymaga interwencji chirurgicznej.

Najbardziej może znanym następstwem zwapnienia apopleksja (udar), powstający na wskutek pęknięcia arterii mózgowej. Chociaż nie każdy wypadek apopleksji musi być wynikiem zwapnienia naczyń krwionośnych, Mogą ją wywoływać i inne przyczyny, powodujące zmiany w ściankach naczyń krwionośnych, zła dieta, alkohol itp. Jeżeli w naczyniach krwionośnych z jakichkolwiek pobudek, np. wskutek nadmiernego pobudzenia, nadmiernego rozgrzania się, obfitego pokarmu z dodatkiem alkoholu itp. nastąpi zwiększenie ciśnienia krwi, to zdarza się że dotknięte zwapnieniem miejsca po utracie elastyczności nie są w stanie oprzeć się naciskowi i pękają, zalewając krwią okoliczne części mózgu. Ulega on wtedy mniejszemu lub większemu uszkodzeniu, zależnie od obfitości wylewu, co z kolei wywołuje znaczniejszy, lub słabszy paraliż mózgu.

Poza higienicznymi rozsądnym trybem życia, nie dopuszczającym do organizmu wpływów chorobotwórczych, środków ochronnych przeciw sklerozie są mi nie znane. O ile chodzi o zwapnienie, jako objaw starości, wskazane jest wystrzeganie się potraw zawierających wapń aby uniknąć wprowadzenia do organizmu soli wapniowych. Należy używać przeważnie potraw roślinnych, jarzyn i owoców, pozbawionych niemal zupełnie wapna.