Cellulit cz.2

CELLULIT Cz.2

RODZAJE CELLULITU

Cellulit może rozwijać się w rożny sposób i przyjmować rozmaite formy zależnie od przyzwyczajeń higienicznych oraz żywieniowych danej osoby. W praktyce wyróżniamy 3 podstawowe rodzaje :

POSTAĆ TWARDA

Tego typu cellulit jest zwarty, a w dotyku można wyczuć lekko ziarnistą strukturę. Wydaje się przytwierdzony do mięśnia, gdyż nie odkształca się w pozycji leżącej. Może boleć przy nacisku.

Znajduje się w dolnej części ciała, przede wszystkim na udach i pod kolanami. Występuje najczęściej u młodych,w większości szczupłych kobiet, które utrzymują dobrą kondycję fizyczną i mają rozwinięte mięśnie.

POSTAĆ OBRZĘKOWA

Ma konsystencję ciasta. Boli, gdy się jej dotknie, czasami nawet bez dotyku. Ten rodzaj cellulitu jest ściśle związany z problemami z krążeniem w nogach, zatrzymaniem płynów, małymi żylakami, uczuciem ociężałych nóg, skurczami i tendencja do pojawiania się krwiaków przy najmniejszym uderzeniu. Znajduje się na udach, ale w późniejszych stadiach także na łydkach i kolanach, nadając

nodze kształt kolumny.

POSTAĆ WIOTKA

Jest miękka i gąbczasta, rusza się wraz ze zmianą pozycji nogi, nigdy nie boli. Znajduje się po wewnętrznej stronie ud i ramion. Często wiąże się z wiotkością mięśni i rozstępami. Pojawia się po 40 roku życia u kobiet prowadzących siedzący tryb życia, chociaż może być również wynikiem zaniedbania cellulitu w postaci twardej lub zbyt szybkiej i nieodpowiedniej utraty wagi.

PROFILAKTYKA I KURACJE

Profilaktyka polega przede wszystkim na wyeliminowaniu, w miarę możliwości, czynników predysponujących do rozwoju cellulitu.

ODŻYWIANIE SIĘ

W przypadku profilaktyki lub hamowania rozwoju cellulitu należy stosować odpowiednią i prawidłowo zbilansowaną dietę. Stosowanie niskokalorycznej bywa konieczne jedynie w przypadku nadwagi. Jeżeli waga jest prawidłowa, wystarczy skorygować błędy żywieniowe.

Aby zmniejszyć ryzyko rozwoju cellulitu, można zastosować się do następujących zasad:

Jeść co najmniej 3 posiłki dziennie, nie zapominając o śniadaniu (idealne śniadanie to owoce, płatki i jogurt).

Spożywać codziennie produkty bogate w błonnik, jak świeże warzywa i owoce.

Zmniejszyć ilość spożywanych tłuszczów pochodzenia zwierzęcego i zastąpić je tłuszczami roślinnymi, np. oliwa z oliwek.

Pić ok. 2 litry wody dziennie(mogą to być również napary).

Ograniczyć spożywanie soli, aby uniknąć zatrzymania płynów w organizmie.

Niektóre przyzwyczajenia zwiększające ryzyko pojawienia się cellulitu to:

Spożywanie obfitej kolacji i ubogiego śniadania.

Jedzenie ciast i słodyczy.

Picie więcej niż 2 kawy dziennie.

Spożywanie zbyt dużej ilości tłuszczów zwierzęcych (wieprzowina, wędliny, sery).

Szybkie jedzenie bez odpowiedniego przeżucia pokarmu.

W przypadku nadwagi należy przestrzegać następujących zaleceń:

Zastosować łatwą do przestrzegania dietę.

Starać się nie schodzić poniżej 1000 kalorii bez kontroli lekarza.

Zachować równowagę żywieniową.

Nie tracić więcej niż 5 kg na miesiąc bez kontroli lekarza.

Jeśli będziemy stosować wszystkie przedstawione zalecenia, nigdy nie spotka nas wątpliwa przyjemność odkrycia zwiotczałych stref naszego ciała lub cellulitu, który przeszedł z postaci twardej w miękką z powodu zaniedbania problemu.

MASAŻ

Jest niezwykle skuteczny, jeżeli chcemy uelastycznić skórę. Zaburzenia krążenia, które pojawia się u osób z predyspozycją do cellulitu, mogą być kontrolowane dzięki masażowi. Jeżeli cellulit już się pojawił, należy zastosować inne techniki. Drenaż limfatyczny metodą Emila Oddziera stymuluje krążenie limfatyczne, redukuje obrzęki lub zatrzymywanie płynów, co zdarza się w przypadku wiotkiej lub obrzękowej formy cellulitu. Drenaż ten polega na rytmicznym i delikatnym masażu dotkniętych dolegliwością miejsc.

Należy unikać silnych i gwałtownych form masażu, które nie rozbijają tłuszczu, a jedynie mogą rozluźnić tkankę łączna i spowodować pojawienie się krwiaków oraz sińców. To nie tylko odbije się na wyglądzie skóry, ale i doprowadzi do zaburzeń funkcjonalnych.

OLEJEK DO MASAŻU ANTYCELLULITOWEGO

Składniki:

7 łyżek oleju ze słodkich migdałów

3 łyżki oleju cytrynowego

1 łyżka soku z grejpfruta

Przygotowanie i zastosowanie:

Dobrze wymieszać wszystkie składnikom i wmasowywać w wybrane miejsca.

Masaż najlepiej wykonywać rękawicą z trawy morskiej. W ten sposób pobudza się krążenie w strefie dotkniętej cellulitem bez nadmiernego ugniatania. Nie powinno się zbytnio uciskać miejsc występowania cellulitu.

HYDROTERAPIA

Natrysk, kąpiele bąbelkowi czy masaż podwodny to techniki masażu, które zamiast rąk masażysty wykorzystują wodę. Hydroterapia pozwala ujędrnić skórę i zapobiec lub zmniejszyć cellulit. Terapie termalne, mimo że są same w sobie nie eliminują cellulitu w zaawansowanym stadium, mogą mieć działanie wspomagające dla innych kuracji, jak zastosowanie błota termalnego ze związkami siarki, bromu i jodu, błota morskiego lub alg.

ROŚLINY LECZNICZE

W leczeniu cellulitu rośliny lecznicze można stosować zewnętrznie, czyli na skórę, lub wewnętrznie, w postaci naparów. Jest wiele roślin skutecznych w walce z cellulitem. Miedzy innymi:

Morszczyn pęcherzykowaty to typ glonu o wysokiej zawartości jodu. Stosowany wewnętrznie pobudza metabolizm energetyczny,ponieważ spala tłuszcz. Aplikowany miejscowo daje efekt wzmacniający i usuwa zatory, co pomaga zredukować ilości tkanki tłuszczowej .

Bluszcz pospolity i jałowiec pospolity. Rośliny te podrażniają skórę i pobudzają krążenie powierzchniowe, co daje dobre efekty w walce z cellulitem.

Skrzyp polny posiada właściwości moczopędne, co sprawia, że jest odpowiednią rośliną stosowaną w redukcji cellulitu i zatrzymania płynów organizmie. Jednocześni, dzięki wysokiej zawartości krzemionki, skrzyp polny pozwala zwalczać obwisłą skórę.

Brzoza ma działanie moczopędne i lipotyczne (pomaga eliminować tłuszcz). Może być stosowany w kuracjach zewnętrznych lub do przygotowania naparów.

Mikroelementy. Są to substancje mineralne, na które mamy niskie zapotrzebowanie. Działają jako katalizatory reakcji chemicznych organizmu. Używa się ich terapeutycznie, gdy występują zaburzenia metabolizmu. Środki zawierają cynk, nikiel i kobalt są skuteczne w leczeniu nadwagi.

Domowe środki antycellulitowe. Jeśli cellulit jest w pierwszym stadium rozwoju lub chcemy zapobiec jego pojawieniu się, możemy użyć środków domowej roboty. W przypadku bardziej zaawansowanych form cellulitu konieczna będzie pomoc zewnętrzna.

Płyn antycellulitowy.

Składniki.

1 litr alkoholu 40 %

1 łyżeczka skrzypu polnego

1 łyżeczka jałowca pospolitego

1 łyżeczka morszczynu pęcherzykowatego

1 łyżeczka bluszczu pospolitego

Przygotowanie i zastosowanie:

Zmieszać wszystkie składniki i poddać maceracji przez miesiąc. Po tym czasie przecedzić i rozcieńczyć wodą do roztworu 50 % . Płynu używać 2 razy dziennie.

Kompres z roślin o działaniu antycellulitowym.

Składniki:

1 łyżeczka bluszczu pospolitego

1 łyżeczka morszczynu pęcherzykowatego

1 łyżeczka skrzypu polnego

Przygotowanie i zastosowanie:

Zagotować wodę, gdy zacznie wrzeć, dodać rośliny lecznicze. Po kilku minutach zgasić ogień i pozostawić na co najmniej 1 godz. Gdy napar wystygnie, nasączyć nim delikatnie ręcznik lub bawełnianą szmatkę i przyłożyć w miejscu dotkniętym cellulitem. Trzymać przez 0,5 godz. Można

użyć na wierzchu folii, aby kompres dobrze się trzymał, a woda nie parowała.

KILKA RAD

Psychologia. Należy unikać konfliktów, które powodują niepokój i leki, ponieważ mogą przerodzić się one w bulimię. Jeżeli to konieczne, możemy zastosować techniki walki ze stresem, jak relaks, medytacja lub joga.

Odzież. Nie należy zakładać zbyt obcisłych ubrań, gdyż mogą one mieć negatywny wpływ na krążenie, w szczególności w obrębie nóg. Z tego powodu nie powinno się używać obcisłych skarpet i opasek.

Sen. Powinien zapewnić odpoczynek i odnowę organizmu.7 – 8 godz. snu pozwala zredukować stres.

Toksyny. Należy maksymalnie ograniczyć spożycie kawy i alkoholu oraz palenie tytoniu.

Praca jelit. Jedzenie produktów bogatych w błonnik i picie odpowiedniej ilości wody zapobiega powstawaniu zaparć.

Koniec cz.2 

Cellulit cz 1.

CELLULIT Cz.1

Cellulit to nadmierne nagromadzenie się tłuszczu po zewnętrznej stronie ud. Jest problemem niepokojącym z estetycznego punktu widzenia i dotyczy przede wszystkim kobiet. Sam termin jest niedokładny, w zasadzie powinno się mówić o

hydrolipodystrofii, chociaż nikt nie używa tego słowa.

Nie należy mylić cellitu z naturalną i normalną warstwą tłuszczu nagromadzoną na kobiecych biodrach. Jej rola polega na ukryciu wystających mięśni i kości, nadając kobiecemu ciału zdrowe krągłości. Jednak gdy tłuszczu jest coraz więcej, pojawiają się zaburzenia w budowie włókien tkanek. Skóra zaczyna zatrzymywać płyny, co powoduje trudności krążeniowe, aż w końcu pojawia się pomarańczowa skórka. Jest pierwszym stadium cellulitu, który nie tworzy się jednak z dnia na dzień, to długotrwały postępujący proces.

PRZYCZYNY

W basenie Morza Śródziemnego 90%kobiet ma genetyczne predyspozycje do cellulitu.W innych szerokościach geograficznych, jak północna część Europy lub Afryki, procent ten jest znacznie niższy. Dowodzi to, że pojawienie się cellulitu jest związane z predyspozycją organizmu i czynnikami dziedzicznymi. Jednakowo sam czynnik genetyczny nie powoduje cellulitu, powstaje on w wyniku nałożenia kilku czynników, takich jak wymienione w dalszej części.

CZYNNIK HORMONALNY

Jest ewidentny, jeżeli weźmiemy pod uwagę, że cellulit dotyczy w większości kobiet. Ryzyko pojawienia się cellulitu w decydujących fazach cyklu hormonalnego, jak pokwitanie, ciąża, menopauza, a także w przypadku zażywania doustnych środków antykoncepcyjnych.

CZYNNIK DIETETYCZNY

Mimo że istnieje niezaprzeczalny związek między przekraczaniem i wzrostem wagi, trudno się go dopatrzyć między przekarmieniem a cellulitem lub przynajmniej nie jest on do końca jasny. Wszyscy znamy kobiety otyłe nie mające oraz takie, u których cellulit się pojawia, mimo że są szczupłe.

Stąd wniosek, że ma on więcej wspólnego z używkami (alkohol, tytoń) niż z nieodpowiednim żywieniem lub nadmiarem jedzenia.

CZYNNIK KRĄŻENIOWY

Gdy dochodzi do zaburzeń krążenia krwi w organizmie, żylaki czy ociężałe nogi, lub problemy z drenażem limfatycznym (usuwanie płynów) w obrębie kończyn dolnych, pojawia się predyspozycja do cellulitu. Czasem można wejść w błędne koło: im gorsze krążenie, tym poważniejszy cellulit, im poważniejszy cellulit, tym gorsze krążenie.

CZYNNIK POSTAWY CIAŁA

Przesadne wygięcie w lędźwiowym odcinku odcinku kręgosłupa powoduje różnego rodzaje zaburzenia całego organizmu, jak tendencja do wychylania w przód głowy i szyi lub wystającego brzucha. Tego typu zaburzenia postury ciała jest kolejnym czynnikiem sprzyjającym cellulitowi.

CZYNNIK PSYCHOLOGICZNY

Z doświadczenia wiemy, że cellulit częściej jest problemem kobiet niestałych emocjonalnie, z tendencją do niepokoju i lęków cierpiących na bezsenność. Obecność niektórych substancji układu nerwowego, które, jak się zdaje, mają wpływ na rozłożenie tłuszczu w organizmie, zwiększa w pewnych przypadkach niepokój.

Nie można zapominać, że na powstawanie cellulitu wpływają inne czynniki, jak stres, zmęczenie i siedzący tryb życia (brak ćwiczeń).

OSOBOWOŚĆ CELLULITYCZNA

Wyróżniono cechy wspólne kobiet, u których pojawia się poważna forma cellulitu. Zespół tych cech został nazwany osobowością cellulityczną. Są to:

Proste nogi z tendencją do łączenia kolan.

Zbytnie wygięcie w lędźwiowej części kręgosłupa.

Brak napięcia mięśni pośladkowych, czyli tzw. obwisłe pośladki.

Większa dolna część ciała w porównaniu z górną.

Zaparcia.

Problemy z krążeniem w nogach.

Zaburzenia cyklu menstruacyjnego.

Tendencja do niepokojów i lęków.

TWORZENIE SIĘ CELLULITU

Cellulit rozwija się powoli i stopniowo. Jeżeli nie spróbujemy mu zapobiec lub powstrzymać jego narastanie, będzie się powiększać z biegiem lat. Rozwój cellulitu wiąże się z aktywnością hormonów u kobiet. W 1 stadium, które w przypadku kobiet z predyspozycją do cellulitu może rozpocząć się już w okresie pokwitania, skóra stref

gdzie gromadzi się tłuszcz, staje się gęstsza i napięta w wyniku powiększania komórek tłuszczowych. Z upływem czasu i w kolejnych stadiach rozpoczynają się problemy z krążeniem, tworzą się również włókniste grudki, czyli tzw. skórka pomarańczowa.

KONIEC CZ. 1   

Otyłość chorobowa.

OTYŁOŚĆ CHOROBOWA - ZWYRODNIENIE TŁUSZCZOWE

Granica między otyłością i chorobliwym stłuszczeniem ciała nie daje się łatwo określić, a stąd trudna jest do rozpoznania. Skłonność do przybierania tłuszczu istnieje u u bardzo wielu osób, nie zawsze jednak jest natury chorobliwej. Jeżeli jednak rozwiną się wreszcie dolegliwości i cierpienia, które dają się uzasadnić nadmiarem tłuszczu, słuszna jest rzeczą mówić o chorobliwym otłuszczeniu.

Przyczyny tej anomalii w przemianie materii są rożne; w pierwszy rzędzie stoi usposobienie dziedziczone. W pewnych rodzinach otyłość chorobliwa przechodzi z pokolenia na pokolenie. Najwyraźniejszą jest by skłonność dziedziczna w tych wypadkach, kiedy przenosi się ona tylko na pewnych członków rodziny. Wbrew tożsamości życia i warunków odżywiania się pozostają jedni członkowie stale wysmukli, podczas gdy inni równocześnie coraz bardziej tyją. Prawdopodobnie u tych ostatnich istnieje przyrodzona słabość komórek, których siła nie jest w stanie podołać tak potrzebnym ustrojowi procesom utleniania, skutkiem czego przyjmowany pokarm nie ulega gruntownemu spalaniu, lecz zatrzymuje się na stopniu pośrednim. Tym właśnie jest tłuszcz.

Drugą przyczyną choroby jest nadmiar przyjmowanego pokarmu przy stosunkowo niewielkim ruchu fizycznym. Również i nieodpowiednim doborze składników pokarm prowadzi do otłuszczenia. Jeżeli się zejdą oba te czynniki, jak to się zdarza zbyt często, to rozwinąć się mogą wprost karykaturalne pokłady tłuszczu. Zwłaszcza nadmierne spożywanie białka i węglowodanów -

tych ostatnich pod postacią ziemniaków, chleba i słodyczy – w związku z obfitym zalewaniem się piwem, winem i innymi napojami wyskokowymi, może dać wyniki nie do uwierzenia

Prócz tych podstaw, założonych w samej konstytucji cielesnej, mogą wpływać na chorobliwą otyłość i czynniki zewnętrzne, np. obfita utrata krwi po zranieniach, stany anemiczne (blednica), okres rekonwalescencji po osłabiających chorobach. Wspólność przyczyn przejawu otyłości tkwi w zubożeniu osocza krwi co do ilości ciałek czerwonych, wskutek czego zdolność ciała do procesów utleniania znacznie się obniża.

Na osobliwą uwagę zasługuje związek otyłości z zaburzeniami w organach płciowych. Tak spostrzegany jest niemal zawsze u kobiet, znajdujących się w tak zwanym klimakterycznym okresie

wpadający w oczy przybytek tłuszczu – i to nawet u tych, które nie miały nigdy uprzednio skłonności do tuszy. Podobne zjawisko występuje często i po porodach. W wypadkach całkowitego wygaśnięcia funkcji płciowych np. nieposunięciu gruczołów płciowych, pojawia się niemal bez wyjątku mocne otłuszczenie ciała.

Obraz chorobliwej ospałości znany jest zresztą powszechnie. Ociężałość ruchów, skłonność do wygodnictwa, krótki oddech, bicie serca przy lada wysiłku – oto pierwsze znamiona, które sam chory na sobie spostrzega. Na zewnątrz dokumentuje się ciężka anomalia w przemianie materii, odrębnym typem przeobrażeń cielesnych. Tłuszcz zazwyczaj nagromadza się pod skórą masowo przede wszystkim w tych miejscach ciała, gdzie zwykł się zbierać większymi ilościami i u ludzi zdrowych, a więc na brzuchu, na łydkach, pośladkach, u kobiet – na piersiach, dalej wargach, które obwisają workowato, na podbródku, którego tłuszczowa podściółka znana jest pod nazwą „podwójnego podbródka”. Ostatecznie ciało przybiera potwornie kulisty kształt. Odpowiednio do tego wzrasta ciężar ciała zarówno u dorosłych, jak i u dzieci. Ręka w rękę z tym przebiegiem postępuje też rozwój tłuszczu na organach wewnętrznych, zwłaszcza przy sercu. To ostanie jest mocno zagrożone z tego względu, że sprawa nie kończy się prostym odłożeniu łuszczu,lecz następuje tłuszczowe zwyrodnienie mięśnia sercowego (przewlekłe zapalenie mięśnia serowego).

Nie brak też szeregu dolegliwości jak katar dróg oddechowych i kiszek. Katar żołądka i jelit pozostaje częściowo w związku z przekarmieniem organizmu, częściowo z wezbranymi już w jamie brzusznej masami tłuszczu, obciążającego kiszki – jelita. Często towarzyszą temu zatwardzenia i hemoroidy. Na ogół otyli są niepodatni na ruch, nieczynni i mało oporni. Najmniejszy wysiłek już ich nuży i osłabia, najbardziej zaś niebezpieczne są dla nich choroby gorączkowe, gdyż grozi im bardziej, niż innym ludziom śmierć od paraliżu serca. Doświadczenie pokazuje, że opaśli skłonniejsi są też do innych chorób przemiany materii – do podagry i choroby cukrowej. Prócz tego narażeni są w późniejszym wieku na niebezpieczeństwo udaru serca.

Zwalczanie otyłości jest zadaniem nadzwyczaj trudnym tak dla chorych jak i dla lekarza. Albowiem cośkolwiek osiągnąć się da tylko drogą uregulowania życia,a ku temu zwykle nie wystarcza chorym ani cierpliwości ani siły woli. Główne punkty kuracji odtłuszczającej są to:

wydatny ruch fizyczny w postaci długich spacerów, możliwe ograniczenie się w przyjmowaniu płynów, zwłaszcza podczas obiadów, zmniejszenie porcji jedzenia, wreszcie unikanie potraw, zawierających mąkę, krochmal i cukier. Te właśnie węglowodany przemieniają się w ciele w tłuszcz wobec czego winna być ilość ściśle ograniczoną. Natomiast mięso, ryby, ser,chleb razowy, zielone jarzyna, owoce i sałata są wskazane, gdyż nie wywołują nadmiaru tłuszczu. Przy zastosowaniu potrzebnego ruchu należy bardzo uważać na to, on nie pobudził nadmiernego apetytu, gdyż zaspakajanie go działało by przeciw zamierzonej kuracji odtłuszczającej. O rodzaju i granicach tej ostatniej winien zresztą rozstrzygnąć zawsze lekarz, gdyż laicy nieraz tak gwałtownie i radykalnie biorą się do dzieła, iż łatwo zapadają na wadę serca.                         

Przewlekłe egzemy cz.2

WEWNĘTRZNE   FORMY   LECZENIA   PRZEWLEKŁEJ   EGZEMY   CZ.2

Najogólniej rzecz ujmując, istnieje ścisły związek między pojawieniem się przewlekłych stanów egzemy, a zaburzeniami metabolizmu.

Jednak szczegóły tego związku są trudne do zrozumienia i interpretacji. Zaburzenia trawienia, a w szczególności powtarzające się zatwardzenia, stanowią dobry punkt wyjścia. Można do tego dojść poprzez analizę objawów, pozostaje jednak kwestia przeprowadzenia odpowiednich badań.

Istnieją stany przewlekłej egzemy, które, jak wiemy z doświadczenia, mogą zniknąć zadziwiająco łatwo po zajściu zmian w metabolizmie. Inne,wręcz przeciwnie, są odporne na tego typu metody.

Między ekstremalnymi przypadkami znajduje się jeszcze cała gama pośrednich przejawów tej patologii.

W takich przypadkach używa się roślin leczniczych przeciw zapaleniu krwi, nazwanych Rippergera dermatomikozami. Są to rośliny moczopędne jak psianka słodkogórz lub łuska fasoli. Aby kuracja przewlekłej egzemy była skuteczniejsza, wraz z wymienionymi roślinami można zastosować zwykłą herbatkę przeczyszczającą. Obecnie podaję receptury na napoje, których zastosowanie może okazać się zbawienne w walce z przewlekłą egzemą. Istnieją jednak jeszcze 3 rośliny użyteczne w leczeniu chronicznych i ostrych chorób skóry.

ORZECH WŁOSKI

Liście orzecha włoskiego są używane jako domowe lekarstwo na przewlekłe egzemy, skrofulozę i zapalenie powiek. Gwarancja powodzenia jest znacznie mniejsza niż w przypadku kuracji z użyciem fiołka trójbarwnego. Liście orzecha są używane zewnętrznie, ale i w środkach doustnych.

Stanowią najlepsze rozwiązanie w przypadku zapalenia skóry u dzieci, zwłaszcza w połączeniu z fiołkiem trójbarwnym. Równe części obu składników posłużą do przygotowania naparu (2 łyżeczki na szklankę wody).

WIESIOŁEK

Jego nasiona mają aromatyczny smak podobny do oleju makowego. Zawierają olej bogaty w kwasy tłuszczowe, który odgrywa ważną rolę w trawieniu prostaglandyn, blokuje reakcje alergiczne oraz pobudza wydzielanie niektórych hormonów. Jego zastosowanie pozwala uzyskać określone wyniki terapeutyczne, przede wszystkim w przypadku atopowego zapalenia skóry u dzieci oraz wyjątkowo swędzącej ichtiozy. Olej z wiesiołka należy używać jak tran.

FIOŁEK TRÓJBARWNY

Jest to roślina zawierająca saponinę. W licznych pracach, także tych najnowszych, w walce z chorobami skóry zaleca się picie herbatki z fiołka trójbarwnego. W szczególności pediatrzy uzyskali świetne wyniki, stosując wspomnianą roślinę w leczeniu egzemy niemowlęcej, strupów mlecznych i innych zapaleń skóry u dzieci. W tych przypadkach preparaty z fiołka trójbarwnego stosujemy nie tylko wewnętrznie w postaci naparów. Ten sam napar może posłużyć do przygotowania wilgotnych kompresów. (Pisałem o tym wcześniej). Także osoby dorosłe cierpiące na na egzemę mogą stosować wspomniana herbatkę z pozytywnym skutkiem . Jednak należy uzbroić się w cierpliwość i stosować lek przez dłuższy czas, jak to zwykle bywa w przypadku przewlekłych dolegliwości skórnych.

W przypadku niemowląt dobrze zastąpić wodę, na której przygotowujemy pokarm, herbatka z fiołka

Nie zmienia to smaku pożywienia. Jeśli karmimy dziecko piersią, najlepiej przygotować napar na bazie destylowanej, a nie zwykłej wody. Zewnętrzne zastosowanie naparu okazuje się skuteczne nawet w przypadku gruźliczych schorzeń skóry. Do użytku wewnętrznego zaleca się napar lub proszki otrzymane z fiołka trójbarwnego. W przypadku osób dorosłych proszek z fiołka ma tę przewagę, iż oszczędzamy czas na przygotowanie herbatki. W dodatku możemy go zażywać niezależnie od miejsca, w którym jesteśmy, zachowując regularność .

POBUDZENIE SAMOLECZENIA

Stara metoda zalecana przez poprzednie pokolenia dermatologów polega na nasileniu objawów przewlekłej egzemy przez użycie środków podrażniających. Egzema przewlekła przechodzi w ostra postać schorzenia, która można leczyć wilgotnymi kompresami. Z doświadczenia wiadomo, że ostre formy formy egzemy łatwiej z zasady wyleczyć niż przewlekłe ( rozwijające się długo). Aby pogorszyć stan egzemy, można zastosować różne produkty drażniące, jak potas kaustyczny. My, dla odmiany, proponujemy soki roślinne, w szczególności świeży sok lub silny odwar z łodygi i korzenia pietruszki. Można również smarować skórę świeżym sokiem z wilczomlecza, używanym do leczenia brodawek.

RECEPTURA PRZECIW ZAPALENIU SKÓRY

Składniki:

Sproszkowany fiołek trójbarwny, koncentrat 200%

Dawka:

1/2 łyżeczki, 3 razy dziennie, rozpuścić w ciepłej słodzonej wodzie.

Składniki:

Syrop z fiołka trójbarwnego

Dawka:

1 łyżeczka 3 razy dziennie.     

Zapalenie skóry i egzema cz.1

ZAPALENIE SKÓRY I EGZEMA CZ. 1

Zapalenie skóry to schorzenie charakteryzujące się podrażnieniem skóry, zaczerwienieniem, swędzeniem, często towarzyszy mu łuszczenie się skóry. W większości przypadków w grę wchodzi czynnik alergiczny, który powoduje łuszczenie się, zmianę koloru, łupież czy swędzenie w określonych miejscach na skórze. Zapalenie skóry może następować czasami z powodu kontaktu z metalami lub substancjami drażniącymi, dlatego pierwsza zasada leczenie polega na unikaniu tego typu substancji.

LECZENIE POPRZEZ DIETĘ

Jest również istotne w przypadku egzemy. Z reguły zaleca się żywność bogatą w witaminy A, E i C oraz kwasy tłuszczowe typu omega, jak olej z ogórecznika, lub wiesiołka. Spożywanie świeżych owoców i roślinnych olejów z pierwszego tłoczenia na zimno pozwala zwiększyć stężenie wspomnianych witamin w organizmie.

Poza tym należy unikać żywności, która może powodować reakcje alergiczne, jak owoce morza, truskawki, czekolada, orzeszki ziemne czy kukurydza, oraz całej gamy dodatków do potraw i żywności.

ZEWNĘTRZNE SPOSOBY LECZENIA OSTRYCH FORM EGZEMY

W przypadku ostrych form egzemy, którym towarzyszą poty, należy zastosować zasadę: wilgoć na wilgoć. Używanie w takiej sytuacji proszków, maści i smarowideł jest całkowicie błędne. Dlatego w opisanym przypadku należy zastosować wilgotne kompresy, dopóki podrażnienie skóry i poty całkowicie nie znikną. Dopiero wtedy można używać proszków i past, a na samym końcu maści.

Nie jest ważny typ egzemy czy zapalenia skóry, jeżeli towarzyszy im pocenie się i ostre podrażnienie – w pierwszej kolejności zastosować wilgotne kompresy. Zobaczymy wówczas, jak zaskakująco znikają najintensywniejsze objawy. Istotną kwestią jest jednak prawidłowe przygotowanie kompresów, które powinny być gąbczaste i nie hamować transpiracji. Monza zastosować tkaninę lnianą lub gazę, chociaż nada się również każdy chłodny materiał.

Kompresy należy zmieniać, gdy zaczną wysychać i ogrzewać się, na ogół co 10 – 15 minut lub 20 minut. Trzeba stosować je 3 razy dziennie – rano, po południu i wieczorem. Jedna sesja powinna trwać około 2 godzin.

Między 2 sesjami należy chronić miejsce objęte dolegliwością za pomocą innego wilgotnego kompresu zawiniętego porowatym materiałem.

Nie wolno przykrywać kompresu nieprzepuszczalnym materiałem. Ten należy umieścić poniżej dotkniętą dolegliwością strefy, np. pod chorą nogą, aby uniknąć kontaktu płynu impregnującego wierzchni materiał z odzieżą, łóżkiem itp.

Pacjentowi należy wyjaśnić nie tylko szczegółowo poszczególne kroki kuracji, ale także opisać charakter terapii, gdyż jej sukces zależy od prawidłowej aplikacji kompresów. Do przygotowania wilgotnych kompresów służą następujące rośliny lecznicze.

KORA DĘBU.

Zawiera dużą ilość taniny, która ma działanie terapeutyczne. Jest to substancja ściągająca naczynia krwionośne. Poza taniną, niezwykle dobrze tolerowaną przez skórę, kora dębu zawiera niewiele innych substancji.

Jest to najlepszy i ulubiony przez lekarzy środek leczniczy działający na opisane schorzenia, ponieważ nie podrażnia skóry. Można go używać nie tylko w przypadku mniej lub bardziej poważnych form egzemy, działa bowiem leczniczo na zapalenie oczu, hemoroidy i podobne dolegliwości. Przygotowanie impregnatu jest proste:

Wystarczy gotować 15 min. 1 – 2 łyżki pokruszonej kory dębu w 0,5 l wody, a następnie przecedzić lub zlać powstały odwar. Po ostygnięciu jest on gotowy do zastosowania, jedynie bardziej skoncentrowane płyny wymagają rozcieńczenia. Odwar można przechowywać, nie trzeba przygotowywać go za każdym razem od nowa. Rano można sporządzić odpowiednią ilość na cały dzień. Kuracja trwa zazwyczaj tylko kilka dni. W przypadku ponownego pogorszenia się stanu i pojawienia się ropy, należy natychmiast powrócić do stosowania kompresów. Jednym z najodpowiedniejszych przypadków zastosowania kuracji jest egzema kończyn dolnych z owrzodzeniem. Stosowanie kompresów pozwoli oczyścić dotknięte schorzeniem miejsce, co ułatwi zastosowanie maści. Kuracja jest równie często wykorzystywana w przypadku egzemy przedramienia.

ŚLAZ DZIKI

W kuracjach używa się kwiatów i liści ślazu, rośliny bogatej w śluz. Odwar przygotowujemy w taki sam sposób, jak w przypadku kory dębu. Jednak stosowanie kompresów ze ślazu daje szybsze rezultaty niż odwar z kory dębu.

INNE ROŚLINY LECZNICZE

W leczeniu zapalenia skóry przydatne są również inne rośliny, jak chociażby ślaz zaniedbany. Do przygotowania kompresów równie dobry okazuje się napar z rumianku rzymskiego, który ma właściwości przeciwzapalne. Czasami może on powodować drobne podrażnienia, jak w przypadku kompresów na oczy, nie jest równie skuteczny jak kora dębu. Napar rumiankowy to znacznie bardziej efektywny środek w leczeniu trudnych do usunięcia owrzodzeń i ran, niż w przypadku ostrych zapaleń skóry.

Gdy znikną poty, kolejnym elementem kuracji jest smarowanie. Maść z tlenkiem cynku, z możliwym dodatkiem 1% wyciągu z rumianku, to wciąż najlepsze lekarstwo w opisanym przypadku. Zaleca się dodanie 2-5 % oleju z dziurawca, szczególnie w przypadku uporczywych i odpornych na leczenie ran.

SMOŁY ROŚLINNE

Gdy egzema wejdzie w przewlekłą fazę i stanie się sucha, najlepiej zastosować leczenie zewnętrzne różnego typu smołami roślinnymi. Istnieje cała gama smół, zwanych także dziegciem, oto najważniejsze z nich:

DZIEGIEĆ BRZOZOWY

Zwany jest również oleum rusci. To smoła roślinna o charakterystycznym jasnozielonym kolorze i specyficznym zapachu, zawiera mieszankę gwajakolu, kreozotu, krezolu oraz niewielkiej ilości fenolu. Działa łagodnie i jest idealnym środkiem leczniczym w przypadku przewlekłej egzemy.

DZIEGIEĆ BUKOWY LUB PIX FAGI

Zwany też olejem bukowym i sprzędzony, jak nazwa wskazuje, z buku. Jest gęsta masa o konsystencji syropu koloru ciemnobrunatnego, ale nie intensywnie czarnego, jak smoła sosnowa.

Z destylacji dziegciu bukowego otrzymujemy kreozot.

DZIEGIEĆ JAŁOWCOWY

Ciemna masa o konsystencji podobnej do smoły bukowej. Posiada ograniczona zawartość fenolu.

Dziegieć jałowcowy działa łagodnie dezynfekując. Jest doskonale tolerowany przez skórę, dlatego poleca go wielu dermatologów.

SMOŁA SOSNOWA, DZIEGIEĆ SOSNOWY

Uzyskiwany jest z suchej destylacji drewna z gatunku Pinus, najczęściej z sosny zwyczajnej. To czarny płyn o intensywnym zapachu, bardzo trudny do rozpuszczenia w wodzie, ale nie w alkoholu czy kwasie. Głównymi składnikami smoły sosnowej są fenole, dlatego działa ona antyseptycznie i kreatoplastycznie. Ten rodzaj smoły najbardziej podrażnia skórę, a pozostałe dziegcie są znacznie lepiej tolerowane i częściej zalecane.

Wszystkie przedstawione smoły roślinne używane są w małych stężeniach od 0,2 - 0,5 do 1 %, w przypadku smarowania na sucho lub kremach z cynkiem. Jeżeli skóra dobrze znosi kontakt z daną smołą, można podnieść stężenie do 5- 10% lub więcej, kończąc na smarowaniu czystą smołą roślinną. Jej użycie wymaga dokładności w dozowaniu, ale jest najskuteczniejsza forma leczenia przewlekłej postaci egzemy. Jeżeli użycie wymaga dokładności w dozowaniu, należy niezwykle uważnie obserwować reakcje organizmu, gdyż może dojść do uszkodzenia nerek. Fenyloalanina jest obecna w moczu i ciemnieje w kontakcie z powietrzem. W przypadku długotrwałej kuracji związanych z zewnętrznym stosowaniem leków na skórę, nie wolno zapominać o częstej analizie moczu.

RECEPTURY NA PRZEWLEKŁĄ EGZEMĘ

Składniki:

Liść senesu 40%

Po 20% owoców kminku zwyczajnego, kwiatów rumianku pospolitego i łodyg psianki słodkogórz.

Przygotowanie i dawkowanie:

Do szklanki gotującej wody wsypujemy 2 łyżeczki mieszanki i pozostawiamy na 20 min.

Należy pić szklankę rano, a drugą na noc.

Składniki:

Równe części psianki słodkogórz, pokrzywa, korzeń mniszka lekarskiego, liść senesu i kopru włoskiego – stężenie 100%.

Przygotowanie i dawkowanie:

Do szklanki gotującej wody wsypujemy 1-2 łyżeczki mieszanki, pozostawiamy na 10min.

Należy pić szklankę rano, a kolejną na noc przez 4 tygodnie.