Gorączka u osób starszych.

GORĄCZKA U OSÓB STARSZYCH.

Osoby starsze zazwyczaj rzadziej mają gorączkę, w porównaniu z dziećmi i osobami młodszymi.

Udowodniono także, że średnia temperatura ciała delikatnie spada wraz z wiekiem (ok. 0,5 stopnia podczas tzw. wieku dojrzałego) z uwagi na naturalne zmniejszenie aktywności autonomicznego układu nerwowego.

Dlatego też gorączka u osoby starszej znacznie wskazuje istnienie poważnego problemu zdrowotnego.

W przeprowadzonym w Stanach Zjednoczonych badaniu dowiedziono, że jedynie u 5 % osób po 65 roku życia gorączka miała niegroźny charakter. U pozostałych 95 % badanych pojawienie się gorączki było związane ze znacznie poważniejszymi problemami.

Mimo wszystko gorączka pozostaje dobroczynnym objawem, który najlepiej walczy z chorobą.

W związku z tym nie należy obniżać jej na siłę, a jedynie pozwalać leczyć powodujące jej przyczyny.

Jak walczyć z gorączką :

Wiadomo, że rośliny lecznicze mające właściwości odświeżające lub pobudzające potliwość są dobre w leczeniu gorączki. Napar z liści czarnego bzu, mięty, krwawnika pospolitego lub ich mieszanki daje dobre efekty. Bardzo dobre domowe lekarstwo polega na zmieszaniu 25 g świeżych liści szałwii z 50 g miodu i 3 łyżkami soku z cytryny.

Z punktu widzenia hydroterapii, okłady, kompresy czy kataplazmy powinny obniżyć gorączkę, uspokoić nerwy i nawilżyć skórę. Należy jednak mieć na względzie, że przed zastosowaniem kuracji z zimnej wody trzeba najpierw ogrzać ciało.

KOMPLIKACJE.

Stanom gorączkowy towarzyszą czasem zaburzenia, które wskazują na pogłębienie się zachorowania. Trzeba umieć je wykryć, aby uniknąć poważniejszych komplikacji.

Acetonemia.

Acetonemia jest spowodowana swego rodzaju niedojrzałością wątroby, co nie oznacza jednak problemów wątrobowych. Najczęściej występuje u dzieci, które gorączkują. Uciążliwości tego typu są w prost proporcjonalne do gorączki, mogą to być szczególnie bóle brzucha,wymioty lub bóle głowy. Leczenie, jeżeli objawy są rzeczywiście poważne, polega na podaniu dziecku niewielkiej ilości soku owocowego słodzonego miodem. Zwiększenie zawartości glukozy we krwi, zmniejsza zdolność produkcji acetonu. Nie należy jednak przesadzić ze słodyczami (co zaleci każdy pediatra)

ani stosować coca – coli jako antidotum na produkcję acetonu.

Drgawki gorączkowe.

Problemem związanym z gorączką, budzącym największy strach, są niewątpliwie drgawki gorączkowe. Obawiają się ich nie tylko rodzice, którzy z natury niepokoją się stanem dziecka,

ale również pediatrzy interpretujący je jako oznakę zaburzeń mózgowych. Jednak nie należy wpadać w panikę. Gdy dziecko ma wysoką gorączkę (powyżej 39 stopni C), zazwyczaj robi się niespokojne, ma złe sny, a nawet majaczy. Te podejrzane objawy pozwalają nam podjąć odpowiednie kroki, aby drgawką zapobiec.

Drgawki gorączkowe pojawiają się przy gorączce powyżej 39,5 stopni C. Dlatego, aby się przed nimi uchronić najlepiej utrzymywać gorączkę w granicach możliwych do zaakceptowania.

Nie powinna przekraczać 39,5 stopnia C. U połowy dzieci, które miały drgawki gorączkowe, pierwsze ich pojawienie się nastąpiło przed ukończeniem roku. To zwykle istotny znak sugerujący, że w przyszłości należy podjąć wszelkie kroki, aby zapobiec powtórzeniu się drgawek. Wprawdzie każde dziecko może mieć drgawki gorączkowe, ale zauważono, że te, u których drgawki już raz wystąpiły, stanowią tzw. grupę ryzyka.

Majaki i koszmary.

Bardzo często pojawiają się w przypadkach wysokiej gorączki, w szczególności u dzieci i osób starszych. Jeżeli występują często lub w wyjątkowo poważnej formie, mogą wskazywać na możliwość pojawienia się u dziecka drgawek gorączkowych w przypadku wysokiej temperatury.

Odwodnienie.

Mimo że poważne przypadki odwodnienia są dość rzadkie, często osoby z wysoką gorączką wykazują pewne drobne objawy tego stanu, szczególnie przy temperaturze powyżej 39 stopni C.

Jeśli gorączce towarzyszą wymioty lub biegunka, możliwość odwodnienia jest znacznie większa. Dlatego w stanie gorączkowym należy pić dużo wody lub, co jest najkorzystniejsze, pić tzw. surowicę (lemoniadę), skład podam w części poświęconej leczeniu gorączki poprzez odpowiednią dietę.

Opryszczka.

Są to małe zmiany skórne w postaci wyprysków wokół ust pojawiające się po przejściu stanu gorączkowego. Powodem ich pojawienia się jest infekcja gorączkowa, wskazują także na niewielkie obniżenie naturalnej ochrony organizmu. Niektóre osoby są wyjątkowo podatne na opryszczkę. W ich przypadku zawodzi jakakolwiek kuracja zapobiegawcza. Aby załagodzić wypryski (chociaż zazwyczaj nie ma takiej konieczności), można posmarować je olejkiem dziurawcowym lub sokiem z aloesu.

LECZENIE GORĄCZKI

Okrycie.

Należy dobrze się okryć i unikać zimna, zarówno jeśli chodzi o temperaturę otoczenia, jak i zimne lub lodowate napoje. Jednak nie należy w tym punkcie przesadzać, to ciało powinno określać odpowiednie okrycie. Jeżeli pojawią się dreszcze, należy się okryć, a gdy ciało zaczyna się pocić, lepiej nieco się odkryć. Pocenie się to znak, że ciało nie potrzebuje już więcej ciepła.

Dieta.

W przypadku gorączki najczęściej znika apetyt. Ta niechęć do jedzenia jest spowodowana obecnością we krwi interleukiny -1. Utrata apetytu to normalny objaw towarzyszący gorączce.

W tej sytuacji karmienie na silę może spowodować więcej szkody niż pożytku. W przypadku

gorączki znacznie zwalnia się wydzielanie kwasów żołądkowych i spowalnia się praca żołądka, co powoduje brak apetytu. Post zdaje się zapobiegać nadmiernemu wzrostowi temperatury ciała.

Błędem jest podawanie osobie gorączkującej produktów skondensowanych, np. nektaru brzoskwiniowego (nektary to skondensowane soki owocowe z dużą ilością dodatkowego cukru).

Jedzenie w przypadku gorączki powinno być gotowane, surowe lub przygotowane na parze, z małą ilością przypraw i tłuszczu. Na ogół korzystne są pokarmy płynne, rozcieńczone soki owocowe lub buliony warzywne. Pacjentowi z gorączką zazwyczaj bardzo chce się pić, dlatego dlatego należy podać mu tyle wody, ile potrzebuje. Woda nie tylko gasi pragnienie, ale pomaga też oczyścić organizm i ułatwia wydalanie toksyn. Lepszy od wody jest wspomniany napój surowica.

Przepis : 1 litr wody, sok z cytryny, łyżka cukru i szczypta soli oraz kwasu węglowego.

Sól i dwuwęglan mogą być ograniczone albo albo wyeliminowane w przypadku osób, które stosują dietę bez soli.

Hydroterapia.

Jak zwykło się mówić, najlepszym sposobem na kontrolowanie gorączki jest zachowanie zimnej krwi, a co za tym idzie i głowy. Ale nie chodzi tutaj koniecznie o zimną krew pacjenta z gorączką.

Niecierpliwość, nadmierny niepokój czy desperacja to najgorsi doradcy w przypadku gorączki, szczególnie dziecięcej.

Zabiegi hydroterapii należy przerwać, jeżeli powodują intensywne dreszcze, znak, że być może powinniśmy nieco poczekać, albo zastosować łagodniejsze formy terapii.

Napoje.

Picie wody naturalnej lub schłodzonej może nieco obniżyć gorączkę oraz pozwoli uniknąć odwodnienia.

Nacieranie.

Aby nieco obniżyć gorączkę, można nacierać ciało gąbką zwilżoną ciepłą wodą lub położyć zimny kompres na czoło, kark i barki, w przypadku wyższej temperatury. Jeśli pacjent jest bardziej osłabiony, skuteczne może być położenie na klatkę piersiową kompresu z odrobiną lodu wewnątrz.

Nie należy wcierać alkoholu, szczególnie w przypadku małych dzieci. Jest bowiem bardzo łatwo wchłaniany przez skórę i może jedynie zwiększyć komplikacje gorączkowe (majaki, otępienie, drgawki).

Lewatywa.

W swoich książkach dr Lezaeta wyjaśnia teorię, zgodnie z którą gorączka wewnętrzna powoduje liczne uszkodzenia ciała. Jeden z najskuteczniejszych sposobów leczenia gorączki, gdy inne okazują się niewystarczające, polega na zrobieniu lewatywy z użyciem ciepło-chłodnej wody. Zabieg ten obniża temperaturę jamy brzusznej, a w drugiej kolejności temperaturę ciała. W dodatku

ułatwia wydalanie odchodów, które mogą zakłócić rozwój procesu gorączkowego.

Korzystne także może się okazać zastosowanie zamiast wody przecedzonego chłodnego naparu rumianku. Ilość powinna być umiarkowana (250 – 800 cm sześciennych zależnie od tego czy chodzi o starsze dziecko czy osobę dorosłą). Nie należy jednak nadużywać tego typu kuracji, a ilość lewatyw nie powinna przekraczać 2 dziennie.

Odpoczynek.

Odpoczynek w łóżku jest, bez wątpienia, najlepszym lekarstwem na gorączkę. Organizm sam się go domaga, czego oznakę stanowi złe samopoczucie i zmęczenie. Problem pojawia się, gdy nie chcemy słuchać własnego ciała, myśląc, że ważniejsze są obowiązki, praca, sprawy do załatwienia lub każda inna rzecz poza zdrowiem.

Środki przeciwgorączkowe.

Środki przeciwgorączkowe mogą się przydać, jeżeli żadna inna metoda nie zadziała, a wysoka temperatura się utrzymuje. Nie chodzi tu bowiem o kategoryczne odrzucenie lekarstw syntetycznych, nawet jeśli jesteśmy bez reszty oddani medycynie naturalnej, ponieważ trzeba przyznać, iż są one użyteczne. Jednak nie należy mylić używania z nadużywaniem. Dlatego akceptacja syntetycznych środków przeciwgorączkowych nie oznacza, że należy ich używać zawsze, gdy pojawi się gorączka.

Mimo że wielu pediatrów zaleca ich regularne stosowanie, musimy mieć świadomość, że środki te nie są obojętne dla organizmu. Kilka lat temu powiązano używanie aspiryny ze skomplikowanym i rzadkim problemem neurologicznym związanym z zespołem Reye. Dlatego obecnie zamiast aspiryny zaleca się systematyczne używanie paracetamolu (zwanego również acetaminofenem).

Trzeba jednak pamiętać, że przedawkowanie tego produktu może być szkodliwe dla zdrowia i prowadzić do uszkodzenia wątroby. Z tej przyczyny leki przeciwgorączkowe powinny być stosowane jedynie w przypadku bardzo wysokiej gorączki (powyżej 39 stopni C).

Pięć roślin leczniczych a zwalczenie gorączki.

Berberys pospolity – zawiera substancję zwaną berberyną, która, jak potwierdzają badania laboratoryjne, obniża gorączkę 5 razy skuteczniej niż aspiryna, chociaż ilość berberyny w naparze jest nieco mniejsza w porównaniu z aspiryną. W dodatku działa oczyszczająco na wątrobę, jest środkiem przeczyszczającym i stymuluje wydzielanie żółci.

Krzew lub herbata z dzikiej róży.

Jest rośliną o doskonałym smaku, bogata w witaminę C, która jednak traci w momencie zaparzenia.

Z krzewu należy zebrać owoce. Z nich przyrządza się napar. Należy go parzyć krótko, aby zachować wszystkie właściwości rośliny.

Imbir.

Imbir jest doskonałym środkiem pobudzającym potliwość. Dzieci zazwyczaj nie lubią jego smaku. Korzeń tej rośliny powszechnie stosuje się w medycynie chińskiej, chociaż jego kwaśno-pikantny smak jest mało atrakcyjny dla europejskiego podniebienia. Pomaga w trawieniu, łagodzi kaszel i mdłości w czasie ciąży. Z nich przyrządza się napar, należy go parzyć krótko, aby zachować wszystkie właściwości rośliny.

Krwawnik pospolity.

Jest niezwykle skuteczny w leczeniu gorączki ze względu na właściwości wywołujące poty. Sam pot powoduje usuwie nadmiaru ciepła z organizmu. Jego pojawienie się oznacza, że proces gorączkowy dobiega końca. Krwawnik jest skuteczny również w przypadku wysypki, hemoroidów, przeziębień i profilaktyce unikania skrzepów.

Bez czarny.

To kolejna roślina stosowana do pobudzenia potliwości. Na skuteczniejszą częścią są jego kwiaty, których kształt i rozmieszczenie mogą przypominać nieco kwiat krwawnika. Można go także użyć

w przypadku kaszlu, bólu zęba, odry, astmy, bólu głowy czy zapalenia gardła.